Ur. się 18 VI 1829 r. w Pratulinie, pow. bialski, woj. podlaskie. Był s. Macieja i Zofii z d. Cześniewskiej. O. był ogrodnikiem. Nic nie wiadomo o jego edukacji w l. dziecięcych i młodzieńczych. W wieku 18 l., w 1847 r. K stąpił do Seminarium Duchownego w Janowie Podl. Uk. je w 1852 r. uzyskując święcenia kapłańskie. Odbywał posługę duszpasterską jako wikariusz w Sarnakach, Prostyni, Zbuczynie, Parczewie i Międzyrzecu, parafiach diecezji podlaskie. W 1861 r. został skierowany do par. pw. Św. Anny. w Zwoli w pow. łukowskim, gdzie objął stanowisko prob. Par. liczyła wówczas ok. 900 wiernych. Położona była w oddaleniu od głównych traktów. Także do niej dotarła atmosfera ożywiającego się ruchu wolnościowego. Stało się to za sprawą K, który aktywnie włączył się w działalność niepodległościową. Prowadził agitację patriotyczną wśród ludności chłopskiej. Był zwolennikiem obozu „czerwonych”, czyli lewego skrzydła w organizacji konspiracyjnej. Przejawem tego było m.in. nakłanianie właścicieli ziemskich do rozwiązania kwestii chłopskiej.
Po utworzeniu KCN w VI 1862 r. K namawiał duchowieństwo diec. do uznania jego władzy. Wziął prawdopodobnie udział w zjazdach księży: diec. podl. w Kłoczewie (13 XI 1862 r.) i diec. lubelskiej w Biskupicach (28 XI 1862 r.). Jest wymieniany w źródłach razem z ks. Fidelisem Paszkowskim jako mąż zaufania diec. podl. do kontaktów z KCN. Wszedł w skład delegacji duchowieństwa na rozmowy w sprawie wprowadzenia do KCN przedstawiciela kleru. Rozmowy te odbyły się XII 1862 r. Ich wynikiem było wejście do komitetu ks. Mikoszewskiego oraz wystosowanie do papieża adresu wyjaśniającego motywy przystąpienia duchowieństwa do ruchu narodowego.
Wybuch powstania styczniowego zastał K na terenie własnej par. Wydaje się, że nie brał bezpośrednio udziału w działaniach militarnych. Jednak od początku wspierał powstańców. W II 1863 r., po zdezorganizowaniu działalności organizacji cywilnej na terenie woj. podlaskiego w pierwszych tygodniach powstania, K został mianowany naczelnikiem pow. łukowskiego. Sprawował tę funkcję do 19 IX 1863 r. posługując się ps. „Hipolit Dębowski” i używając okrągłej pieczęci z Orłem i Pogonią z napisem w otoku „Wojew. Podlaskie. Naczelnik ptu. łukowskiego”. Ponadto wiosną i latem 1863 r. sprawował obowiązki naczelnika policji i organizatora wojskowego na tymże terenie. Na jego polecenie właściciele dworów z okolicy dostarczali żywność dla oddz. powstańczych oraz pocztę na potrzeby organizacji narodowej.
Wiosną 1863 r. K udzielił schronienia ks. Stanisławowi Brzósce (zob.), który został ranny w bitwie pod Staninem (14 III). Leczony w szpit. w Łukowie, nast. przez pewien czas przechodził rekonwalescencję u prob. w Zwoli. To tutaj ks. Brzóska otrzymał wiadomość o nominacji na naczelnego kapelana wojsk powstańczych.
W V 1863 r. K podjął współpracę w redagowaniu tajnego pisma „Dzwon Duchowny”, które ukazywało się do VIII t.r. Latem 1863 r. K tymczasowo został odsunięty od działalności organizacyjnej ze względu na swój radykalizm. Był to okres przewagi we władzach powstania obozu „białych”. Po ustanowieniu dyktatury Romualda Traugutta (17 X 1863 r.), K został mianowany przez niego komisarzem pełnomocnym na woj. podl. Stało się to po aresztowaniu dotychczasowego naczelnika cywilnego woj. Władysława Rawicza (zob.). Jednocześnie gen. Michał Heydenreich-Kruk polecił K objąć obowiązki referenta wszelkich dostaw w województwie. Wszystkie funkcje sprawował z ogromnym poświęceniem, zapewniając walczącym oddz. zaopatrzenie i mundury, pomimo ze nie zawsze zgadzał się z przyjętą taktyką walki. Sprzeciwiał się m.in. przyjętej na Podl. koncepcji tworzenia małych oddz. konnych, które po krótkim okresie działań zaczepnych prowadziły jedynie dywersję. Uważał, iż większe możliwości utrzymania się w terenie miały oddz. piesze. Za przyczynę niepowodzeń powstania w woj. podl. i lubelskim uważał też koncepcję ustanowienia „zimowych leż” w Galicji dla formacji powstańczych z tych woj.
Działania K w organizacji powstańczej zwróciły na niego uwagę władz ros. Zagrożony aresztowaniem musiał w końcu II 1864 r. opuścić Król. Pol. Udał się do Galicji, do miejsca stacjonowania oddz. płk. Władysława Rudnickiego-Sawy, który miał wkroczyć z pomocą powstaniu. Zastał zupełne rozprężenie i bezczynność zgrupowania, a na dodatek w Galicji ogłoszono stan wojenny. K został aresztowany przez władze austriackie i wydalony za granicę. Kolejnym przystankiem było Drezno, skąd próbował się skontaktować z Rządem Narodowym. W raporcie z IV 1864 r. przedstawił okoliczności opuszczenia kraju i wystosował prośbę o zasiłek pieniężny na kurację z powodu „choroby piersiowej”. Nie przerwał jednak pracy na rzecz sprawy narodowej. Odrzucił propozycję współpracy z wychodzącym w Lipsku czasopiśmie „Ojczyzna”, uważając za dużo bardziej przydatne dla powstania działanie innego rodzaju – wyżej ceniąc zawsze jeden zrobiony ładunek lub osadzoną kosę niż najpiękniejsze słowo. Wyjechał wkrótce do Paryża włączając się w nurt pracy organizacyjnej mającej na celu zjednoczenie ugrupowań emigracyjnych. Dążono do odsunięcia od władzy pełnomocnika i reprezentanta Rządu Narodowego Jana Kurzynę. Planowano wznowienie w kraju agitacji patriotycznej, w szczególności wśród chłopów, i przygotowaniu nowego powstania. K należał do organizatorów powołanego 30 I 1865 r. Komitetu Reprezentacyjnego oraz był czł. Komisji Finansowej. Żywot tych instytucji był jednak krótki, na wskutek prowokacji ros. K działał także w emigracyjnym Stow. Kapłanów Pol., w którym był skarbnikiem.
Zm. w Paryżu w cyrkule Batignolles na cholerę w dn. 27 IX 1865 r. Miejsce pochówku nie jest znane.
Ramotowska F., Korolec Leon Feliks (1829-1865), PSB, t. XIV, Wr. 1968-1968, s. 92; Kubicki P., Bojownicy kapłani za sprawę Kościoła i ojczyzny w latach 1861-1915. Materiały z urzędowych świadectw władz rosyjskich, archiwów konsystorskich, zakonnych i prywatnych, cz. 1, T. II, Diecezje lubelska z Podlaską i Płocka, Sandomierz 1933, s. 391-392; Maliszewski J., Władysław Rawicz w powstaniu styczniowym na Podlasiu, W. 1935; Tomczyk J., Organizacja cywilno-wojskowa powstania styczniowego w Lubelskiem i na Podlasiu, „Rocznik Lubelski”, 1963, 6, s. 7-70; Góra S. Partyzantka 1863-1864 na Podlasiu, W. 1976; Niebelski Z. E., Ostatnie działania powstańcze w Lubelskiem i na Podlasiu w latach 1864-1865, „Rocznik Lubelski” nr 23-24, 1981-1982, s. 95-110; Niebelski E., Nieprzejednani wrogowie Rosji. Duchowieństwo lubelskie i podlaskie w powstaniu 1863 roku i na ze łaniu, L. 2008; Słotwiński A., Wspomnienia z niedawnej przeszłości przez Adama Słotwińskiego, Pijara, zebrane i wielce czcigodnemu, ojczyźnie zasłużonemu mężowi Wnemu Panu Stefanowi Buszczyńskiego poświęcone Cz. 1 (1860-1871), Kr. 1892; Welik G., Pratulin – Zwola – Paryż, „Echo Katoliskie”, nr 26 (2022), [online], https://echokatolickie.pl/pratulin-zwola-paryz/ [dostęp 21.08.2023].
(autor Piotr SZCZYGIELSKI)