Ur. się 14 II 1879 r. w S., był s. Antoniego Chomiczewskiego i Marcjanny z d. Górskiej. Jego o. był adwokatem przysięgłym, byłym patronem Trybunału w S., (zm. w 1913 r. w W.). Miał trzy siostry: Zofię (ur. 1874) zamężną Daniszewską, Annę (ur. 1881 r.) zamężną Rogowską oraz Jadwigę (ur. 1888 r.) zamężną Sitkowską. Ch uk. 8-klasowe gimnazjum w S., maturę uzyskał w 1898 r. Wstąpił następnie na wydz. lekarski Cesarskiego UW gdzie zaliczył 5 kursów, kończąc uczelnię w 1905 r. W t.r. rozpoczął roczną praktykę w siedleckim szpit. pod kierunkiem dra Eugeniusza Wiszniewskiego (zob.). Dypl. lekarza uzyskał w 1906 r. na Uniw. w Dorpacie.
Ch początkowo pracował jako lekarz zastępujący lekarzy urlopujących: w Łukowie dra Bronisława Chącińskiego (zob.), dra Skalskiego w Łodzi, nast. odbył półroczną praktykę pod kierunkiem dra Zaborowskiego w zakładzie ginekologicznym św. Zofii w W. W l. 1907-1913 praktykował jako lekarz w Siemiatyczach. Przez rok w 1914 r. pracował w szpit. w Drohiczynie. W 1915 r. został powołany do wojska, gdzie pełnił funkcję lekarza partii jeńców w Wszechrosyjskim Związku Ziemstw, nast. organizował i kierował pomocą sanitarną dla jeńców budujących okopy przy Naczelnym Inżynierze 11-tej Armii Ros. na Wołyniu w 1916 r., rok później organizował pomoc lekarską dla robotników okopnych stroitielnoj partii przy Naczelnym Inżynierze 7-mej Armii Ros. na Podolu. W armii ros. przebywał aż do jej odwrotu. W 1917 r. zachorował na tyfus plamisty w Buczaczu, po wyzdrowieniu wyjechał do Kijowa.
D. 1 I 1918 r. wstąpił do WP w Kijowie, skąd wysłany został do Żytomierza. Ch jako z-ca kierownika Wydz. Sanitarnego często podróżował po Wołyniu celem pozyskania majątku sanitarnego od likwidowanych ros. zakładów medycznych. W późniejszych miesiącach organizował akcje agitacyjno-werbunkowe do WP oraz pracował jako starszy ordynator szpit. rej. WP w Winnicy na Podolu. We IX 1918 r. wstąpił do formującej się dywizji gen. Żeligowskiego na Kubaniu. W XI 1918 r. był mianowany kmdtem szpit. 4 DS. Wstąpił tam do Legii Oficerskiej. W XII 1918 r. został przeniesiony do 2 pp na stanowisko starszego lekarza pułku.
W I 1919 r. Ch awansował na st. mjr i objął stanowisko z-cy szefa sanitarnego w 4 DS. Z formacją WP pod d-ctwem gen. Żeligowskiego przeszedł wszystkie walki i marsze, aż do powrotu do kraju. W IX 1919 r. został przydzielony do rez. Szpit. Ujazdowskiego w W, a nast. w XI odkomenderowany na stanowisko kmdta szpit. wenerycznego w Białymstoku. W 1920 r. został pozytywnie zweryfikowany i awansowany do st. ppłka. W VII 1920 r. został mianowany szefem sanitarnym 8 DP, z którą walczył w potyczkach z bolszewikami. W bitwie o Grodno osobiście opatrywał rannych i kierował akcją ewakuacyjną rannych w kierunku na Skidel, nie zważając na silny ogień przeciwnika, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych (nr 31507).
W 1921 r. Ch został przeniesiony i pełnił funkcję kierownika Rejonu Sanitarnego w S. W tym czasie przeszedł 2-mies. kurs epidemiologiczny w W. Przez przełożonych oceniany był bardzo dobrze jako fachowiec, z wielkim doświadczeniem praktycznym, dążący do udoskonalania się, dbały o chorych i cieszący się ich zaufaniem. W 1921 r. deklarował chęć pozostania w wojsku jako lekarz zawodowy z wzorową opinią swoich przełożonych. W 1924 r. został przeniesiony do szefostwa sanitarnego korpusu IX w Brześciu n/B. na stanowisko referenta ds. higieny, w XII t.r. objął zastępstwo szefa sanitarnego korpusu, pełniąc przez pół r. obowiązki szefa sanitarnego. W X 1925 r. został przeniesiony do rezerwy.
W t.r. Ch przeniósł się do Radzynia Podl., gdzie zamieszkał przy ul. 3. Maja 4, pracując jako lekarz chorób wewnętrznych w radzyńskim szpit. św. Kunegundy oraz pełnił funkcję lekarza powiat. Na pocz. l. 30-tych przeszedł zawał serca, który spowodował lekki niedowład prawej ręki. Był jednym z czołowych działaczy społ.-kult. w Radzyniu Podl. Brał udział w działalności rozmaitych organizacji, w których zajmował wysokie stanowiska. Był m.in. prezesem radzyńskiego oddz. „Strzelca”, jak również prezesem miejscowej Straży Ogniowej oraz wiceprezesem ZP obu organizacji, czł. zarz. PCK. Piastował stanowisko prezesa ZP komitetu BBWR oraz był czł. ZP komitetu Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizyczngo. Wiosną 1934 r. uk. kurs Obrony Przeciwgazowej zorganizowany przez miejscowy oddz. PCK. Zm. 24 VIII 1934 r. w domu rodzinnym w Wólce Domaszewskiej w pow. łukowskim.
W mowie i piśmie posługiwał się zarówno j. ros., jak i franc. oraz j. niem.
Ch był odznaczony Krzyżem Walecznych (1920 r.), medalem „X-lecia” (1928 r.), Złotym Krzyżem Zasługi (1929 r.), Krzyżem Niepodległości (1933 r.), medalem „Polska swemu Obrońcy”, oraz francuskim medalem „Médaille Interalliée” (1925 r.).
W małż. z Julią z d. Biernacką (ślub 24 I 1907 w Łukowie) mieli dwójkę dzieci: Helenę Ewę (ur. 1908 r.) i Jana Andrzeja (ur. 1909 r.).
Jego imieniem została nazwana jedna z ulic w Radzyniu Podl.
Magier D., Skorowidz do rejestru mieszkańców miasta Radzynia Podlaskiego z lat 1831-1939, L.2019; Minakowski M. J., Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wyd. 2.5.2023; „Głos Kaniowczyków i Żeligowczyków”, Organ Związku Kaniowczyków i Żeligowczyków, R. II, Nr 6, W. 1934; APL UWL sygn. 35/403/0/7.2.8/560, Akta osobowe Chomiczewski Józef lekarz; CAW, sygn. I.481.C.2236, Kolekcja Akt Personalnych; CAW, sygn. KN 23.12.1933, Kolekcja Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości.
(autor Marta CZERWIENIEC-IVASYK)