Przyszedł na świat w W. 25 VI 1903 jako s. Bronisława – maszynisty kolejowego i Katarzyny. Matka umarła dość szybko, bo w 1906 r. pozostawiając czworo dzieci: Michała, Władysława, Julię i Janinę. W 1915 r. rodzinę ewakuowano do Mińska Litewskiego, gdzie w 1917 r. zmarł ojciec. Po I woj. świat. rodzeństwo zostało przygarnięte przez krewnych ze Skierniewic.
J. w 1922 r. ukończył 8-klasowe gim. państw. w Skierniewicach, po czym wstąpił na Wydz. Prawa UW, który sfinalizował w VII 1928. W niedługim czasie otrzymał nominację na aplikanta w SA w W., tu również rozpoczął pracę jako asesor 21 X 1930. W II 1931 mianowano go sędzią grodzkim w S., gdzie pracował do 20 X 1932. W tym czasie został wpisany na listę adwokatów Izby Warszawskiej i otworzył prywatną praktykę przy ul. Sądowej 1 w S., którą prowadził z przerwami również w czasie II woj. świat. do 30 VI 1945.
24 III 1941 aresztowany przez gestapo jako zakładnik, wraz z dziewiętnastoma innymi uwięzionymi został skazany na śmierć przez rozstrzelanie. Jednakże orzeczenie to generał gubernator Hans Frank zamienił na okup w wysokości pięciuset tysięcy złotych – zapłacony przez m. S.; 5 IV 1941 zwolniono zakładników. W XI t. r. J. ponownie aresztowało gestapo, tym razem pod zarzutem działalności agitacyjnej, ale wkrótce został zwolniony. Po wojnie, w VII 1945 J. wyjechał z S. do Gd., podjął pracę w tamtejszej Dyrekcji Lasów Państwowych na stanowisku kierownika Biura Prawnego z siedzibą w Sopocie. Jednakże już w końcu XII 1945 powrócił do S. i od 1 I 1946 reaktywował prywatną praktykę.
Mecenas J. brał również aktywny udział w życiu społ. S. Od 1946 r. działał w Siedleckiej Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich, był przew. Miejskiego Komitetu Obywatelskiego Państwowej Pożyczki Odbudowy Kraju. W 1948 r. wybrano go przew. Miejskiego Komitetu Obywatelskiego Ziem Odzyskanych oraz Komisji Kontroli Społecznej przy MRN. Był również czł. organizacji branżowej adwokatów – Zrzeszenia Prawników Demokratów. W l. 1956-9 J. udzielał się jako czł. w Wojewódzkiej Radzie Adwokackiej w W., w 1959 r. został wybrany jej rzecznikiem dyscyplinarnym, a od 8 I 1976 pełnił funkcję zastępcy rzecznika dyscyplinarnego Naczelnej Rady Adwokackiej (NRA). Przez cały okres pracy zaw., zarówno przed jak i po wojnie, J. nie był czł. żadnej partii politycznej.
W 1976 r., mimo ukończenia 72 lat, prosił o udzielenie mu zezwolenia na kontynuowanie pracy zaw., uzyskał je, gdyż zdaniem czł. Rady Adwokackiej w Siedlcach: „(…) poziom zawodowy i etyczny wyróżniający go w środowisku oraz przydatność zawodowa ze względu na specjalizację, przemawiają za udzieleniem zezwolenia”. W XI 1972 za zasługi w działalności społ. i pracy zaw. J. odznaczono Złotym Krzyżem Zasługi. Prezydium NRA natomiast uchwałą z 8 VII 1976 wyróżniło J. Złotą Odznaką „Adwokatura PRL”.
J. pozostał w zawodzie adwokata do 24 VI 1978, kiedy to jako 75-latek został zwolniony przez Prezydium NRA, obchodząc jednocześnie 50-lecie pracy zaw. Przejście na emeryturę nie oznaczało bezczynności zaw., bowiem od 1 VII 1978 uzyskał zatrudnienie jako radca prawny w Przedsiębiorstwie Państwowej Komunikacji Samochodowej w W. Oddział Towarowo-Osobowy w S.
Był cenionym i szanowanym prawnikiem, dlatego też Rada Adwokacka w S. na posiedzeniu 13 X 1982 wystąpiła z wnioskiem o przyznanie J. Krzyża Kawalerskiego OOP, motywując go m.in. tak: „(…) W ciągu całej swojej pracy zawodowej adw. Władysław Janicki zdobył wysokie uznanie społeczne, co było niewątpliwie wynikiem dużej wiedzy i doświadczenia, a nadto konsekwencją dużego zaangażowania w pracy społecznej.” Odznaczenie wręczono J. 5 IX 1983 w siedzibie NRA w W.
Zm. w S. 14 V 1984. W małż. z Jadwigą Pławską, w l. 1932-5 naucz. wychowania fizycznego w Państw. Gim. Żeńskim w B. Podl. oraz w Szk. Handlowej w S., miał c. Barbarę ur. 7 I 1935 i s. Bronisława ur. 14 VII 1939.
AZORAwWOwS, Akta personalne J., sygn. 473.
(autor Danuta SOWIŃSKA)