Ur. się 23 V 1926 r. w Cegłowie (pow. MM) jako s. Władysława robotnika, nast. konduktora PKP, i Heleny Kubalskiej. Po uk. szk. powsz. w S. rozpoczął naukę w gim. im. Bolesława Prusa, również w S., którą przerwał po wybuchu II woj. świat. W 1940 r. wznowił naukę, ale w siedleckiej szk. mechanicznej, uk. ją w 1943 r. ze specjalizacją ślusarza maszynowego i podjął pracę w Elektrowozowni W.-Grochów, początkowo jako ślusarz, a nast. pomocnik maszynisty. W 1945 r. podjął dalszą naukę w sekcji matematyczno-fizycznej Gim. i Lic. w Mrozach; świadectwo dojrzałości uzyskał w 1947 r., po czym wstąpił na Oddz. Kolejowo-Mechaniczny Wydz. Komunikacji Akad. Górniczej (AGH) w Kr., który uk. w XII 1951 r. z tytułem magistra inż. mechanika. Równocześnie w l. 1950-1952 pracował na stanowiskach młodszego asystenta i asystenta w Katedrze Wytrzymałości Materiałów i Statyki Konstrukcji AGH w Krakowie, a także jako konstruktor przy przebudowie Mechanicznych Zakładów Naprawczych w Tarnowie.
W 1952 r. R przeniesiono do Katedry Mechaniki Technicznej PW a w 1953 r. skierowano na studia do ZSRR, gdzie 26 VI 1957 r. uzyskał st. kandydata nauk technicznych na Politechnice Leningradzkiej im. M. I. Kalinina. Habilitował się w 1961 r. na Wydz. Mechanicznym Technologicznym PW na podstawie rozprawy: Pewne zagadnienia wytrzymałości zmęczeniowej lin nośnych. W t. r. otrzymał st. docenta, zaś 3 X 1967 r. tytuł prof. nadzwyczajnego mechaniki technicznej, a 6 VII 1972 r. prof. zwyczajnego. Pełnił rozliczne funkcje kierownicze na PW: kierował Katedrą Mechaniki Technicznej na Wydziale Mechanicznym Technologicznym (1962-1970), był dyrektorem Instytutu Mechaniki Technicznej (197-1975, 1984-1987), Instytutu Budowy Sprzętu Mechanicznego (1983-1984), dziekanem Wydz. Mechanicznego Technologicznego (1984-1988), prorektorem (1969-1970, 1978-1981) i I zastępcą rektora PW (1974-1978).
Jako konsultant utrzymywał ścisłe kontakty z biurami konstrukcyjnymi i przemysłem; przewodniczył Radzie Naukowej Instytutu Mechaniki Precyzyjnej (1965-1988), był doradcą nauk.-technicznym w Przemysłowym Instytucie Maszyn Budowlanych w Kobyłce k. W. (1979-1980), konsultantem Wojsk. Instytutu Techniki Uzbrojenia, współpracował z Ośrodkiem Rzeczoznawstwa i Postępu Organizacyjno-Technologicznego Stow. Inżynierów Mechaników Polskich. Przez wiele l. był czł. Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego i Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do spraw Kadr Naukowych (1973-1982).
Działalność nauk. R obejmowała obszerną tematykę dynamiki i wytrzymałości elementów sprężystych, dynamiki lin nośnych i mechaniki materiałów. Był jednym z nielicznych w Polsce ekspertów zakresu dynamiki lin kolei linowych oraz rzeczoznawcą w zakresie z zakresu mechaniki i wytrzymałości, ze szczególnym uwzględnieniem naczyń ciśnieniowych.
Dorobek publikacyjny obejmował około 80 prac drukowanych głównie w „Przeglądzie Mechanicznym”, „Szkole Zawodowej”, „Archiwum Budowy Maszyn”. Prace te były poświęcone głównie zagadnieniom wymienionym powyżej. Dużą wagę przywiązywał do badań drgań nośnych, a także obliczeń grubościennych ciśnieniowych naczyń walcowych. Był autorem kilku skryptów i podręczników, m.in. Wytrzymałość materiałów (wspólnie z Andrzejem Wilczyńskim, Witoldem Linke i Tadeuszem Rajfertem) – trzy wyd., Laboratorium wytrzymałości materiałów (wspólnie z A. Wilczyńskim) – cztery wyd., Statyka i wytrzymałość materiałów – dwa wyd., Zbiór zadań ze statyki i wytrzymałości materiałów (wspólnie z T. Rajfertem) – trzy wyd., Mechanika (wspólnie z Jerzym Piaseckim) – W. 1972. W „Przeglądzie Mechanicznym” był od 1972 r. kierownikiem działu wytrzymałości materiałów i mechaniki technicznej.
Ważnym elementem dorobku nauk. były osiągnięcia w kształceniu kadry naukowej – był promotorem 12 prac doktorskich, a 6 pracowników Katedry Mechaniki Technicznej uzyskało st. dra habilitowanego.
Należał do aktywnych działaczy społ. i polit. W okresie studiów był sekr. ZMP. W 1952 r. wstąpił do PZPR, przez wiele l. pełnił na PW funkcję I sekr. Komitetu Zakładowego PZPR. W 1964 r. był delegatem na IV Zjazd PZPR, a w l. 1965-1969 pracował jako starszy inspektor w Wydziale Nauki i Oświaty KC PZPR.
Za pracę nauk., dydaktyczną i społ. otrzymał wiele odznaczeń: Order Sztandaru Pracy II klasy (1975), Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi (1964), Medal KEN (1975), tytuł honorowy „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1977) oraz Srebrny i Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju (1974, 1978).
Zm. 14 XI 1988 r., został pochowany na Cm. Komunalnym na Powązkach (kwatera K/III/63). W małż. z Marianną Werońską posiadał dwie c. Barbarę i Ewę oraz s. Tomasza.
Piłatowicz J., Rżysko Jerzy Michał (1926-1988), SBTP, Zeszyt 6, W. 1995; Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1944-1974, W. 1978, Cz. IV; Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1975-1978, W. 1981, Cz. II; Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1979-1980, W. 1984, T. VII, Cz. 2; Prof. dr hab. inż. Jerzy Michał Rżysko, „Przegląd Mechaniczny” 1989, nr 6; Nekrologi, „Życie Warszawy” 1988, nr 268; „Trybuna Ludu” 1988, nr 270; 50 lat wydziałów mechanicznych Politechniki Warszawskiej 1915-1965, W. 1968; Politechnika Warszawska 1915-1965, W. 1965; 150 lat wyższego szkolnictwa technicznego w Warszawie 1826-1976, W. 1979; Arch. PW, sygn. 7838 – Rżysko Jerzy Michał.
(autor Józef PIŁATOWICZ)