Ur. się 21 III 1871 r. we wsi Przeździatka w pow. sokołowskim S. Brzozowski będnie podaje miejsce ur. w Jabłonnej Lackiej). Był s. Józefa i Emilii z d. Aleksandrowicz, wnukiem Ignacego, poległego w 1831 r. w bitwie pod Ostrołęką. Miał trzech braci: Ignacego Władysława (ok. 1870-1908), Franciszka (1875-1958) (zob.), Waleriana Konstantego (1877-1955), i dwie siostry: starszą Amelię i młodszą o nie ustalonym imieniu. Początkowo pobierał naukę w domu pod okiem matki, nast. uczęszczał do Siedleckiego Męskiego Gim. Klasycznego. W l. 1890-1894 studiował medycynę na UW. 17 IV 1894 r. K wziął udział w manifestacji ku czci Jana Kilińskiego w 100. rocznicę insurekcji warszawskiej, za co władze ros. wydaliły go z uniw. oraz zesłały na osiedlenie w pow. Kargopol w gub. ołonieckiej. Studia medyczne kontynuował na uniw. w Dorpacie w l. 1895-1898 (wg. S. Brzozowskiego uk. je w 1897 r.).
Po uk. studiów K przyjechał do S., gdzie rozpoczął pracę jako lekarz. Dał się poznać jako dobry diagnosta oraz chirurg. Specjalizował się również w okulistyce. Opublikował kilka prac z jej zakresu w „Zdrowiu” i „Postępach Okulistyki”, m. in Jeszcze kilka słów o pozornej postaci sklepienie nieba (1901 r.), Przypadek zwichnięcia powikłanego gruczołu łzowego (1902 r.), Włosowiec w komorze przedniej oka końskiego (1907 r.). Dużo uwagi poświęcał leczeniu ludności wiejskiej oraz walce z alkoholizmem.
W 1912 r. za namową Tomasza Nocznickiego przeniósł się do Błędowa, osady fabrycznej w pow. grójeckim. W l. 1913-1919 był lekarzem w kopalni Masymówka w Zagłębiu Donieckim i zarządcą tamtejszego szpit. Po powrocie do kraju K został lekarzem Ubezpieczalni Społecznej, a co najmniej od 1922 r. piastował funkcję lekarza pow. w Drohiczynie Poleskim (do 30 IV 1927 r.) i dyr. szpit. miejskiego w Drohiczynie (do 1941 r.). W 1929 r. wybrano go czł. Rady Izby Lekarskiej Lubelskiej, po czym objął stanowisko z-cy naczelnika na woj., poleskie. W międzyczasie ukończył w W. kurs do walki z malarią. Przed wybuchem II woj. świat. został wydelegowany przez Ligę Narodów do płd. Francji, Woch i Jugosławii w celu badań nad malarią. Związał się z postępowym ruchem chłopskim „Zaranie”. Był współorganizatorem i czł. hon. Tow. „Trzeźwość”.
Zginął 21 VI 1941 r. w Drohiczynie Poleskim w wieku 70 l. Okoliczności śmierci nie są znane.
Brzozowski S., Aleksander Kuropatwiński , PSB t. XVI, Kr. 1971, s. 255; Brzozowski S., Franciszek Kuropatwiński, PSB t. XVI, Kr. 1971, s. 256; Błaszczyk G., Dorpatczycy. Polscy studenci na Uniwersytecie Dorpackim w latach 1802–1918 i ich dalsze losy. Słownik Biograficzny, Tom II I-M, Wydawnictwo Naukowe FNCE, 2022, s. 384-385; Urzędowy spis lekarzy uprawnionych do wykonywania praktyki lekarskiej oraz aptek w RP, W. 1925/1925, s. , 257; Księga pamiątkowa siedlczan (1844-1905) wraz z pamiątkami zjazdów w r. 1920 i 1925, W. 1927, s. 205-261; Olszewicz B., Lista strat kultury polskiej (1 XI 1939 - 1 III 1946), W. 1947.
(autor Arkadiusz ZAWADZKI)