Ur. się 3 X 1923 r. w Siennicy w okolicach MM w rodzinie robotniczej, s. Józefa i Stanisławy Gliszczyńskiej. Do wybuchu II woj. świat. w 1939 r. ukończył trzy klasy w Państw. Gim. Miejskim w Siennicy, a świadectwo dojrzałości uzyskał w 1943 r. na Tajnych Kompletach w MM i w t.r. rozpoczął naukę na Kursach Rysunku Technicznego Z. Jagodzińskiego w W. Na kursach tych wykładali pracownicy nauk. PW, którzy realizowali program odmienny od oficjalnie zatwierdzonego, odpowiadający pierwszym latom studiów politechnicznych. K znalazł się na kierunku mechanicznym. Tuż przed wybuchem Powstania Warszawskiego w 1944 r. wyjechał z W. i wkrótce został zmobilizowany do WP. Po uk. szk. ofic. przebywał na froncie w ramach II Armii jako d-ca plut. art., a nast. d-ca baterii. Zdemobilizowany w 1946 r. kontynuował studia na Wydz. Mechanicznym PW, które ukończył z tytułem magistra inż. mechanika.
Pracę zaw. K rozpoczął w 1947 r. w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Nr 5 Zjednoczenia Przemysłu Motoryzacyjnego w W. (od 1948 r. Centralne Biuro Techniczne, od 1955 r. Biuro Konstrukcyjne Przemysłu Motoryzacyjnego), początkowo jako młodszy konstruktor, potem inż. badań, a od 1952 r. kierownik laboratorium materiałów metalowych. Prowadził tu w l. 1954-1956 wykłady na kursach zaw. dla rzemieślników pracujących w tym biurze, na temat materiałów metalowych i ich obróbki cieplnej, stosowanych w budowie samochodów. W 1958 r. przeszedł do pracy w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki (IPPT) PAN, gdzie wkrótce objął stanowisko kierownika Pracowni Dynamiki Maszyn w Zakładzie Układów Mechanicznych i z-cy kierownika tego zakładu. W l. 1965-1966 prowadził seminarium z zakresu dynamiki maszyn.
St. dra nauk technicznych K uzyskał 3 V 1967 r. na Wydz. Maszyn Roboczych i Pojazdów PW, na podstawie rozprawy p.t. „Badanie stateczności pojazdu jednośladowego”, napisanej pod kierunkiem prof. Stefana Ziemby, a st. dra habilitowanego nadała mu 22 VI 1972 r. Rada Nauk. IPPT PAN na podstawie pracy Identyfikacja układów mechanicznych z członami lepko sprężystymi (W. 1971). W t.r. został powołany na stanowisko samodzielnego pracownika nauk.-badawczego.
Od 1 X 1971 r. K rozpoczął pracę dydaktyczną na PW, początkowo na części etatu jako wykładowca i starszy wykładowca, natomiast od 1 X 1973 r. przeniósł się na stanowisko docenta na Wydz. Samochodów i Maszyn Roboczych PW. Dnia 10 VII 1980 r. otrzymał tytuł prof. nadzwyczajnego mechaniki i dynamiki maszyn. Prowadził wykłady z dynamiki maszyn i teorii drgań. Na PW K przez wiele l. był dyr. Instytutu Pojazdów (1973-1987) i kierownikiem Zakładu Ciągników i Napędów Hydraulicznych (1973-1994), dziekanem Wydz. Samochodów i Maszyn Rolniczych (1987-1990). Pracował w komisjach rektorskich: Dyscyplinarnej dla Nauczycieli Akademickich PW (1979-1981), ds. Realizacji Współpracy z Zagranicą (od 1984 r.). Jako dyr. Instytutu Pojazdów w istotny sposób przyczynił się do podniesienia dydaktyki i prac badawczych przez organizowanie ogólnopolskich konferencji nauk. Uruchomił nowe specjalności dydaktyczne: hydromechaniki stosowanej, budowy nadwozi oraz własną specjalność – dynamikę pojazdów i teorię zawieszeń. Ułatwił podejmowanie badań o charakterze podstawowym i zawarcie wielu umów o współpracy z instytutami resortowymi i ośrodkami badawczo-rozwojowymi. Wprowadził nowy typ prac dypl. o dużym ładunku teoretycznym. Na emeryturę przeszedł 30 IX 1994 r.
K przejawiał dużą aktywność zawodową poza PW: od 1958 r. współpracował z Instytutem Mechanizacji Budownictwa i Górnictwa Skalnego jako konsultant i czł. Rady Nauk. W 1976 r. opracował dla tego Instytutu opinię o programie mostów napędowych w procesie nadawania znaku jakości. Przez krótki okres (1989-1990) pracował w nim na ½ etatu, również na ½ etatu pracował (1975-1985) w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Maszyn Budowlanych w W. przy ul Kolejowej 57, na stanowisku konsultanta nauk.-technicznego w zakresie badań dynamiki maszyn, projektów oraz wykonywanych prototypów maszyn budowlanych i drogowych. Konsultantem w zakresie dynamiki maszyn, a także badań zawieszeń pojazdów wieloosiowych był także w Przemysłowym Instytucie Maszyn Budowlanych w Kobyłce (1980-1986), uczestniczył w pracach Komisji Ekspertów tego instytutu do spraw kwalifikacji jakości w zakresie zespołów i części maszyn budowlanych.
W l. 80. K ściśle współpracował z Przemysłowym Instytutem Motoryzacji, wykonywał dla niego prace zlecone i przewodniczył Komisji Ekspertów do spraw oceny jakości podzespołów i części motoryzacyjnych. O l. 70. nawiązał kontakty z Polskim Komitetem Normalizacji, Miar i Jakości (PKNMiJ), nadzorował tu prace w zakresie analizy drgań oraz praktyczne wykorzystanie jej wyników, był konsultantem w zakresie diagnostyki drganiowej, uczestniczył w pracach Komisji Ekspertów do spraw Jakości Narzędzi Pomiarowych, której na początku l. 80. przewodniczył; wchodził w skład Zespołu Opiniującego Rady Nauk. PKNMiJ. Na zlecenie tego komitetu K opracował w 1976 r. koreferat do założeń wstępnych dla Wzorcowego stanowiska do wyznaczania czułości przetworników drgań mechanicznych. Tuż po odejściu z IPPT PAN wykonał (1973-1974) dla tego Instytutu analizy wyników badań zestawu do pomiaru szorstkości nawierzchni drogowych oraz analizę dynamiczną zawieszenia specjalnego wspornikowego przeznaczonego do badań holografii ultradźwiękowej. Współpracował z Sekcją Kształtowania Konstrukcji Komitetu Budowy Maszyn PAN, w której był od 1968 r. czł. zespołu dynamiki maszyn. Jako delegat tego zespołu wchodził w skład komitetu organizacyjnego polsko-czechosłowackich konferencji dynamiki maszyn od VII do X włącznie, a także czł. Komitetu Organizacyjnego II Ogólnopolskiej Konferencji na temat dynamiki maszyn w Rzeszowie (1969).
K pełnił odpowiedzialne funkcje w organizacjach nauk.-technicznych; w l. 1963-1965 był sekr. Sekcji Wytrzymałościowej Stow. Inż. Mechaników Pol. (SIMP), a w l. 1970-1973 wiceprezesem Koła SIMP przy IPPT PAN. Od 1962 r. był czł. Pol. Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, gdzie w l. 1967-1969 był czł. zarz. Oddz. Warszawskiego, a w l. 1968-1969 sekr.
W początkowym okresie pracy nauk. K koncentrował się na badaniach trwałościowych i wytrzymałościowych materiałów stosowanych w budowie samochodów, a po przejściu do PAN na dynamice, identyfikacji i diagnostyce drganiowej maszyn. Natomiast na PW głównym kierunkiem zainteresowań był dział dynamiki maszyn dotyczący teorii zawieszeń pojazdów samochodowych. Pierwsze prace wykonane w l. 50., dotyczące doboru bezniklowych, oszczędnościowych stali konstrukcyjnych, doboru żeliwa na tuleje cylindrowe oraz doskonalenia własności warstwy powierzchniowej elementów samochodowych, miały dużą wartość nie tylko poznawczą, ale także gospodarczą, wyrażającą się przedłużeniem przebiegów międzynaprawowych samochodu Star-20 z około 40 000 km do około 100 000 km.
Grupę prac dotyczących drugiego kierunku rozpoczęła praca doktorska poświęcona badaniu stateczności pojazdu jednośladowego przy uwzględnieniu więzów nieholonomicznych. Analiza układu wniosła nowe aspekty poznawcze, a jednocześnie jej wyniki miały charakter utylitarny. Na uwagę zasługuje również badanie wibroudarowego buczka alarmowego stosowanego w górnictwie. Nowym elementem było tu przyjęcie skończonego czasu trwania styku bijaka z membraną, co pozwoliło na prawidłowe wyznaczenie przebiegu procesu udarowego i dało podstawy do optymalnej syntezy urządzenia. Duża grupa badawczych opracowań dla przemysłu, wdrożeń i patentów dotyczyła diagnostyki drganiowej. Na wyróżnienie zasługuje m.in. opracowanie metody i przyrządu do badania stanu szybów wydobywczych w górnictwie (pełne wdrożenie) oraz nieopublikowana praca na temat diagnostyki drganiowej łożysk tocznych. Dotychczas stosowane metody nie dawały możliwości uzyskania obiektywnego sygnału diagnostycznego. Wadę tę K całkowicie wyeliminował w swej oryginalnej pracy, zakończonej uzyskaniem patentu na stanowisko badawcze i sposób badania. Metoda ta została szczegółowo opracowana na Politechnice Świętokrzyskiej na potrzeby przemysłu łożyskowego.
Wiedza zdobyta przez K w zakresie realizacji badań eksperymentalnych i analizy wyników została rozwinięta i wykorzystana w pracy habilitacyjnej poświęconej identyfikacji układów zawierających człony lepkospręzyste. Zostały w niej zawarte nowe koncepcje opisu tłumienia, m.in. za pomocą cieczy Jeffreysa oraz identyfikacji poprzez wykorzystanie eksperymentalnie wyznaczonych współczynników, głównie w postaci drgań. Rozwijając te zainteresowania opracował następnie metodę identyfikacji przy wykorzystaniu równań całkowych Volterry, zaprezentowaną na VII konferencji dynamiki maszyn w Liblicach (ZSRR).
Po przejściu w 1973 r. na PW, K skierował zainteresowania na dynamikę układów napędowych i zawieszeń pojazdów. Rezultatem ich były publikacje dotyczące optymalizacji zawieszeń, zawieszeń aktywnych, zawieszeń wieloosiowych, zastosowania zawieszeń hydraulicznych i hydropneumatycznych, eliminatorów dynamicznych. Na powyższe tematy ukazało się w l. 1974-1977 kilka prac napisanych samodzielnie lub wspólnie z doktorantami. Jedna z nich, dotycząca zawieszenia trójosiowego z hydraulicznym wyrównaniem obciążeń, została przyjęta do wdrożenia przeze Biuro Konstrukcyjno-Projektowe Mechanizacji Budownictwa ZREMB. K prowadził temat p.t. Dynamika układów napędowych i zawieszeń pojazdów w ramach problemu resortowego Min. Nauki i Szkol. Wyższego i Techniki Metody i środki projektowania automatycznego. Podsumowaniem tych badań był nowocześnie ujęty skrypt p.t. Dynamika pojazdów i teoria zawieszeń (W. 1977), w którym autor położył głównie nacisk na stochastyczne metody analizy zjawisk oparte o wyniki własnych badań. Większość prac K znalazła zastosowanie w praktyce, w wielu pracach wdrożeniowych brał bezpośredni udział.
K wielokrotnie przedstawiał wyniki prac na konferencjach krajowych i zagranicznych. W sumie brał udział w 25 konferencjach, w tym 6 zagranicznych. Wypromował 19 doktorów, recenzował wiele rozpraw habilitacyjnych i doktorskich oraz wniosków profesorskich. Był autorem i współautorów 6 patentów: Sposób chromowania aluminium (1956 nr 39965) – współautor, Przystawka do badania zmęczeniowego próbek na skręcanie na maszynie zmęczeniowej (1957 nr 7498), Przyrząd do badania urządzeń wyciągowych (1965 nr 48817) – współautor, Przyspieszomierz bezwładnościowy do badania drgań (1971 nr 61630), Przyspieszomierz szczytowy do badań statycznych (1971 nr 21488), Układ sterowania wielopłytkowego sprzęgła elektromagnetycznego (1974 nr 71929).
Opublikował przeszło 60 prac głównie na łamach: „Techniki Motoryzacyjnej”, „Motoryzacji”, „Mechanika”, „Przeglądu Technicznego”, „Prac IPPT PAN”. Był autorem kilku podręczników akademickich: Dynamika pojazdów i teoria zawieszeń (W. 1977, 1983), Podstawy dynamiki maszyn (W. 1980), Dynamika zawieszeń i układów napędowych pojazdów samochodowych (W. 1983) – wspólnie z Januszem Pokorskim.
K był odznaczony: Medalem 10-lecia (1955 r.) i 40-lecia (1984 r.) Polski Ludowej, Srebrnym (1956 r.) i Złotym (1978 r.) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim OOP (1993 r.). Za działalność dydaktyczno-wychowawczą otrzymał nagrodę indywidualną III st. ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1977 r.).
Zm. 14 VII 1995 r. i został pochowany na Cm. Powązkowskim (kwat. 319-3-2). W małż. z Krystyną Zasempą miał dwóch s.: Jacka (1952 r.) i Bogdana (1959 r.).
Piłatowicz J., Kamiński Eugeniusz (1923-1995), SBTP, Zeszyt 12, W. 2001; Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1944-1974. Cz. IV, W. 1978; Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1975-1978. Cz. III, W. 1981; Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1979-1980. T. VII, Cz. 3, W. 1984; 150 lat wyższego szkolnictwa technicznego w Warszawie 1826-1976, pod red. E. Olszewskiego, W. 1979; „Gazeta Wyborcza – Gazeta Stołeczna” 1995 z 22-23 VII – nekrolog; „Życie Warszawy” 1995, nr 194 – nekrolog; Arch. PW, sygn. 8898 – Kamiński Eugeniusz.
(autor Józef PIŁATOWICZ)