Ur. się 15 VII 1940 r. w miejscowości Krzywośnity gm. Huszlew, pow. siedlecki (ob. pow. łosicki) w rodzinie Wacława i Czesławy. W 1946 r. zaatakowała ją choroba Heinego-Medina w wyniku czego została dotknięta niedowładem nóg. Łącząc pobyty w szpitalach i sanatoriach z nauką szk., uk. szk. podst., a nast. Tech. Ekonomiczne. Marzyła by zostać lekarzem i nawet podjęła nieudaną próbę studiów w Akad. Medycznej w Białymstoku. Ostatecznie zdecydowała się na rozpoczęcie pracy w Spółdz. Inwalidów w Mławie na płn. Mazowszu. Pracowała przez l. w księgowości pełniąc funkcję z-cy gł. księgowego.
Niemal równolegle z podjęciem pracy zaw. O. podjęła trening lekkoatletyczny w konkurencjach rzutowych jako zawodniczka Klubu Sportowego „Start”. W 1967 r. została Mistrzynią Pol. w takich konkurencjach jak rzut dyskiem, oszczepem i pchnięcie kulą. Udane starty na arenach krajowych i międzynarodowym kontynuowała do 1988 r. Pierwszy sukces zawodniczy O. zanotowała na Igrzyskach Światowych w ang. Stoke Mandeville w 1967 r., zdobywając brązowy medal w rzucie oszczepem. Na kolejnych Igrzyskach Światowych w Wiedniu zdobyła dwa srebrne medale i dwa brązowe startując w konkurencjach rzutowych: rzutu dyskiem i oszczepem oraz pchnięciu kulą. Na Igrzyskach Światowych w belgijskiej Brugge w 1970 r. zdobyła dwa złote medale w rzucie dyskiem i oszczepem. Sukces powtórzyła na kolejnych Igrzyskach Światowych w Wiedniu 1971 r., gdzie zdobyła dwa medale złote, medal srebrny i medal brązowy. O. jako zawodniczka „Startu” Ciechanów zakwalifikowała się do pol. reprezentacji paraolimpijskiej w lekkoatletyce. W swoim pierwszym starcie na Igrzyskach Paraolimpijskich w niem. Heidelbergu w 1972 r. nie zawiodła. Zdobyła trzy złote medale: pierwszy w rzucie dyskiem, drugi w rzucie oszczepem, trzeci w pchnięciu kulą. Dodatkowo została brązową medalistką w wyścigu na wózkach na dystansie 60 m.
Na Igrzyskach Światowych w Wiedniu w 1973 r. O. będąca w wysokiej formie wywalczyła dla barw Pol. sześć złotych medali. W szczęśliwym dla siebie Wiedniu, w 1974 r. na kolejnych Igrzyskach Światowych zdobyła następne trzy medale złote i jeden medal srebrny. Ponownie startując w Stoke Mandeville w 1975 r., gdzie wcześniej debiutowała, O. powiększyła swoją kolekcję medalową o kolejne trzy medale złote i jeden srebrny. Po raz drugi startując na Igrzyskach Paraolimpijskich w Toronto w 1976 r. zdobyła czwarty złoty medal w rzucie oszczepem. Na tych igrzyskach wywalczyła też brązowy medal w rzucie dyskiem. Na Igrzyskach Światowych rozegranych w Stoke Mandeville w 1977, 1978 i 1979 r. wzbogaciła swój dorobek medalowy o kolejne 6 złotych medali, 4 srebrne i 2 brązowe.
O. z dużym powodzeniem kontynuowała karierę sportową w l. 80 XX w. Reprezentując barwy Pol. na Igrzyskach Paraolimpijskich w Arnhem w 1980 r. zdobyła 2 kolejne złote medale: pierwszy w rzucie dyskiem, drugi w rzucie oszczepem. Srebrne medale zdobyła w pchnięciu kulą i pięcioboju. Na Igrzyskach Światowych w Wiedniu w 1981 r. zdobyła nast. trzy złote medale i jeden brązowy. Na Igrzyskach Światowych w Stoke Mandeville w 1982 r. ponownie zdobyła aż cztery złote medale. Na Igrzyskach Światowych w Wiedniu w 1983 r. zdobyła kolejne trzy złote medale. Po raz czwarty startując w polskiej reprezentacji paraolimpijskiej na Igrzyskach Paraolimpijskich w Stoke Mandeville w 1984 r. zdobyła kolejny złoty medal w rzucie oszczepem oraz brązowy medal w rzucie dyskiem. Startując po 3 letniej przerwie na Igrzyskach Światowych w Wiedniu w 1987 r. O. wzbogaciła kolekcję medalową o złoty medal w wieloboju lekkoatletycznym. Z trudno zrozumianych względów nie została zakwalifikowana na kolejne Igrzyska Paraolimpijskie w Seulu w 1988 r. Gorzkie uczucie związane z tym sposobem potraktowania pozostało jej na długie l. Rozczarowana, zakończyła karierę zawodniczą w 1988 r.
O. ogółem zdobyła na Igrzyskach Paraolimpijskich i Igrzyskach Światowych 57 medali w tym 38 złotych, 12 srebrnych i 7 brązowych. Dodatkowo jak wcześniej wspomniano była 60 krotną medalistką Mistrzostw Pol.
W następnych 20 l. O. realizowała się w pracy zaw. w spółdz. inwalidów. W Plebiscycie na Najlepszego Sportowca Polski z niepełnosprawnością - medalistów igrzysk paraolimpijskich lat 1972-2012 uplasowała się w pierwszej 10. tej grupy sportowców. O. odznaczona była m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Zm. 2 VIII 2014 r. w Mławie. Pochowana została na miejscowym cm. Rodziny nie założyła.
Duński W., Od Paryża 1924 do Sydney 2000. Polscy Medaliści Olimpijscy i Paraolimpijscy. Encyklopedia Ilustrowana, Wyd. Polski Związek Sportu Niepełnosprawnych „Start”, W. [brw.], s. 629-631; Wróblewska A., Radość pokonywania trudności, „Sport Paraolimpijski” Nr 2 z 2014 r., s. 18-19; „Sport Paraolimpijski” Nr 2 z 2014 r., s. 20-21.
(autor Tomasz DEMIDOWICZ)