Ur. się 6 II 1885 r. (występuje tez data ur. 19 III) w Tulińcach (ob. obwód kijowski, Ukraina). S. Feliksa i Felicji z Morawskich. K. uk. gim. klasyczne w Niemirowie i rozpoczął studia na Wydz. Medycznym Uniw. Kijowskiego. W 1913 r. uzyskał dypl. lekarski. Nast. odbył staż lekarski w Kijowie. W czasie I woj. świat. został wcielony do armii ros. i w randze kpt. pracował w szpit. w Połtawie, Kozłowie, Moskwie i w Nachiczewanie (na Kaukazie). Nie wiadomo kiedy dokładnie K. przybył do Łukowa. Od 1920 r. był już lekarzem pow. w Łukowie prowadząc jednocześnie praktykę prywatną.
W chwili podjęcia obowiązków lekarza pow. K. był zaledwie jednym z sześciu lekarzy w pow. Podstawowym zadaniem jakie przed sobą postawił była próba poprawy sytuacji służby zdrowia w Łukowie. Skoncentrował się przede wszystkim na zwiększeniu dostępu do pomocy medycznej. W działaniach Kiernickiego wsparli sędzia Piesiewicz (prezes zarz. okręg. PCK na Podl.) oraz tłumaczka i autorka książek o dawnej W. Wojdel-Dmowska. Z ich pomocą K. w 1934 r. zorganizował pierwsze na świecie wiejskie ośrodki zdrowia: w Tuchowiczu, Trzebieszowie i Burcu (pow. Łuków). Inicjatywa spotkała się z dużym zainteresowaniem krajowym i międzynarodowym. Ośrodki wizytowali przedstawiciele Ligi Narodów oraz delegacje z Anglii, Indii, Czechosłowacji, krajów Ameryki Południowej i Afryki. Będąc naczelnym lekarzem Szpit. św. Tadeusza w Łukowie K. przyczynił się do utworzenia oddział położniczego, epidemicznego oraz zorganizował salę operacyjną, w której zaczęto wykonywać drobne zabiegi chirurgiczne.
Po wybuchu II woj. świat. K. pracował w szpit. w Łukowie do 1941 r. W l. 1941-1942 zorganizował dziesięć szpit. w okresie epidemii tyfusu plamistego. Pomagał ofiarom bombardowań, leczył rannych partyzantów oraz mieszkańców getta żyd. W l. okupacji ukrywał w swoim mieszkaniu czasowo ponad 20 Żydów, za co otrzymał list dziękczynny od Ogólnopolskiego Zjazdu Żydów Łukowskich w Dzierżonowie.
Po wyzwoleniu Łukowa w 1944 r. K. powrócił do pracy lekarza pow. Pracował nad odbudową lecznictwa otwartego. Był dwukrotnie - w 1945 i w 1947 r. - aresztowany przez władze komunistyczne i więziony na zamku w L. W 1952 r. zainicjował powstanie pogotowia ratunkowego w Łukowie; przez pewien czas był kierownikiem tegoż pogotowia. Prowadził także szkolenia sanitarne. Od 1953 r. pracował w łukowskiej Przychodni Rejonowej.
W 1963 r. K. obchodził jubileusz 50-lecia pracy zaw. Pozostawał aktywny zaw. także w późniejszym okresie. W wieku 78 l. zrobił specjalizację w zakresie dermatologii. Zm. 12 IX 1981 r. w wieku 96 l. Został pochowany na cm. par. w Łukowie. Był żonaty od 14 VI 1916 r. z Marią z Krasuskich.
Majewski J. S., Łuków miasto powiatowe w województwie lubelskim, Łuków 1930, s. 94; https://www.galeria.lukow-historia.pl/index.php/Osobisto-ci-ukowa/leon-kiernicki [dostęp 11.10.2022]; https://www.spzoz.lukow.pl/historia-szpitala/ [dostęp 11.10.2022].
(autor Anna MADEJ)