Ur. 1 I 1938 w Jeleśni w pow. Żywieckim w woj. krakowskim (ob. woj. śląskie), w rodzinie robotniczej. W 1956 r. ukończył Technikum Ekonomiczne w Żywcu i otrzymał nakaz podjęcia pracy w Bytomiu, a następnie w Żywcu w Przedsiębiorstwie Budownictwa Terenowego. Po dwóch latach pracy zaw., chcąc połączyć swoje zainteresowania historią, które wyniósł z domu rodzinnego, m. in. z rozmów z ojcem – żołnierzem kampanii polskiej 1939 r. oraz służbą wojsk., 25 IX 1958 rozpoczął studia w Oficerskiej Szk. Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie. Ukończył je w 1961, a następnie został skierowany do pełnienia zaw. służby wojsk. do jednostki artylerii przeciwlotniczej Pomorskiego Okr. Wojsk. w Rogowie. Bardzo szybko dał się poznać jako świetnie wyszkolony, wymagający i sprawiedliwy oficer, wysoko oceniany przez przełożonych oraz szanowany przez podwładnych. Dlatego szybko awansował w wojsk. hierarchii służbowej na stanowisko d-cy baterii artylerii przeciwlotniczej. W wolnych chwilach samodzielnie pogłębiał wiedzę historyczną przez studiowanie prac najwybitniejszych historyków wojskowości oraz czasopism historyczno-wojsk.
Po kilku latach intensywnej służby w jednostce wojsk. w Rogowie, przerwał tak dobrze zapowiadającą się karierę oficera d-cy – specjalisty z zakresu obrony przeciwlotniczej i postanowił rozpocząć realizację życiowej pasji – podjął wyż. studia magisterskie z zakresu nauk humanistycznych, aby w przyszłości zostać zawodowym historykiem – badaczem wojskowości pol. XX w. D. 1 IX 1965 por. P. zakończył pierwszy etap zaw. służby wojsk. i rozpoczął stacjonarne studia magisterskie na Wydz. Historyczno-Politycznym Wojskowej Akademii Politycznej (WAP) w W. Pracę magisterską pt. Śląskie oddziały Obrony Narodowej we wrześniu 1939 roku pocz. przygotowywał pod kierownictwem nauk. prof. dr. hab. Stanisława Herbsta, a następnie prof. dr. hab. Kazimierza Sobczaka. Studia ukończył w 1969 r. z wynikiem bardzo dobrym i tytułem zaw. magistra historii, a za pracę magisterską uzyskał wyróżnienie rektora WAP.
Po ukończeniu studiów magisterskich przez dwa l. (1969-71) ponownie pełnił zaw. służbę wojsk. w jednostce przeciwlotniczej Pomorskiego Okr. Wojskowego w Rogowie. Konsekwentnie i umiejętnie łączył ją z pogłębianiem wiedzy historycznej i podwyższaniem kwalifikacji zaw., ponieważ w 1971 r. rozpoczął eksternistyczne studia doktoranckie na Wydz. Historyczno-Politycznym WAP, uczestniczył w seminarium doktoranckim prof. K. Sobczaka. W tym samym czasie został skierowany na stanowisko wykładowcy w Cyklu Przedmiotów Społ.-Politycznych Wyż. Szk. Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej w Koszalinie, prowadził zajęcia dydaktyczne z podchorążymi z historii Polski oraz z historii wojskowości.
W 1976 r. przedstawił pracę doktorską pt. Obrona Narodowa we wrześniu 1939 roku, na podstawie której uzyskał st. nauk. dr. nauk humanistycznych w zakresie historii. Dysertacja została bardzo wysoko oceniona i otrzymała pierwszą nagrodę w ogólnopol. konkursie na prace kwalifikacyjne. W tym samym r. awansował na wyż. stanowisko służbowe, ponieważ został adiunktem w Cyklu Przedmiotów Społ.-Politycznych Wyż. Szk. Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej oraz z-cą kierownika Cyklu, a 20 VIII 1978 jego kierownikiem. W l. 1978-81, jako kierownik Cyklu Przedmiotów Społ.-Politycznych Wyż. Szk. Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej, opracował i wdrażał nowoczesny system wychowania jej pchor. oraz kontynuował karierę naucz. akademickiego, badacza – historyka wojskowości pol. i organizatora procesu dydaktycznego. W tym okresie, w pracach dyplomowych, przygotowywanych pod jego kierownictwem nauk., podejmowano mało spopularyzowane i znane tematy z historii pol. artylerii przeciwlotniczej oraz metodyki kształtowania postaw żołnierzy WP. Jednocześnie pracy akademickiej nie ograniczał do szkolnictwa wojskowego, ponieważ w ramach współpracy z uczelniami cywilnymi, prowadził zajęcia dydaktyczne (wykłady i ćwiczenia) z historii najnowszej ze studentami WSP w Słupsku, również zyskując wysokie oceny w nowym środowisku za jakość zajęć, kulturę osobistą.
Po kilku l. pracy dydaktycznej, nauk. i organizacyjnej w koszalińskiej uczelni, kształcącej oficerów – specjalistów artylerii przeciwlotniczej, 29 I 1981 został służbowo przeniesiony na stanowisko adiunkta do Oddz. Naukowego WAP, odpowiadał za planowanie i koordynację działalności nauk.-badawczej, w ten sposób pogłębiał wiedzę z zakresu organizacji procesu badań oraz wiedzę i umiejętności historyka wojskowości. Po trzech l. pracy w Oddz. Naukowym, w 1984 r. P. powierzono stanowisko docenta w Katedrze Historii Polski Wydz. Nauk Politycznych WAP. W procesie dydaktycznym oraz w prowadzonych badaniach nauk. nadal zajmował się gł. historią wojskowości i polityczną RP w okresie międzywojennym. W 1989 r. został wyznaczony na stanowisko kierownika Katedry Historii Polski. Jednocześnie przez cały ten czas intensywnie pracował nauk., odbywał kwerendy archiwalne i biblioteczne, wydawał drukiem kolejne publikacje. W efekcie 30 I 1990 na podstawie oceny ogólnej dorobku nauk. i przedstawionej rozprawy habilitacyjnej pt. Śląsk w systemie obronnym Polski w l. 1918-39 uzyskał st. nauk. dr. habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii, specjalność najnowsza historia wojskowa, nadany uchwałą Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Historycznego (WIH). W tym samym r., w wyniku zmian w strukturze wyż. szkolnictwa wojskowego i rozwiązania WAP, P. powierzono stanowisko kierownika Katedry Historii Powszechnej i Polski na Wydz. Nauk Humanistycznych Akademii Obrony Narodowej (AON). W 1995 r. w wyniku zmian struktury organizacyjnej uczelni, został wyznaczony na stanowisko prof. nadzwyczajnego w Katedrze Historii Sztuki Wojennej Instytutu Nauk Humanistycznych AON.
Na pocz. 1996 r. płk dr hab. P. zakończył, trwającą 38 l. służbę wojsk., z tego 35 l. zawodową na stanowiskach służbowych od d-cy plut. do szefa katedry, ale jednocześnie rozpoczął kolejny etap kariery zaw. jako naucz. akademicki w uczelni cywilnej. Jego doświadczenie, osiągnięcia dydaktyczne i nauk. z zakresu historii wojskowości i historii najnowszej Polski oraz organizacji procesu kształcenia w uczelni wyż. doceniły władze WSR-P (od 1 X 1999 AP) w S. D. 1 lI 1996 rozpoczął pracę na stanowisku prof. nadzwyczajnego oraz kierownika Zakładu Historii Wojskowej w Instytucie Historii Wydz. Humanistycznego. Już po kilku latach pracy nauk.-dydaktycznej w nowej uczelni, 1 X 1999 P. został z-cą dyr. Instytutu Historii (IH) Wydz. Humanistycznego AP. Od 1 lI 2001 został zatrudniony w AP na stanowisku prof. nadzwyczajnego na czas nieokreślony, a 22 XI 2004 na stanowisku prof. zwyczajnego. Jako prof. AP otrzymał 16 X 2001 tytuł prof. nauk humanistycznych. D. 30 IX 2008, w związku z osiągnięciem 70 lat, zakończył pracę nauk.-dydaktyczną w AP.
Rozwój naukowy P. przebiegał w kilku okresach, jak już wspomniano, zapoczątkowała go publiczna obrona dysertacji doktorskiej i uchwała Rady Wydz. Historyczno-Politycznego WAP z 19 VI 1976 o nadaniu st. dr. nauk humanistycznych w zakresie historii. W kolejnych l. zebrany obszerny materiał źródłowy oraz dalsze, systematyczne badania nad Obroną Narodową zaowocowały opublikowaniem cennych publikacji nauk. jego autorstwa, dotyczących tego obszaru badawczego. Najważniejszą z nich była monografia, wydana w 1979 r., w kolejną rocznicę kampanii polskiej 1939 r., przez Wydawnictwo MON pt. Obrona Narodowa 1937-39, za którą otrzymał wyróżnienie ministra obrony narodowej. Stanowiła ona wysoko ocenione przez historyków wojskowości podsumowanie wieloletnich badań P. nad tą problematyką oraz pionierskie w pol. historiografii nauk. opracowanie, bazujące na starannych i obszernych kwerendach źródłowych, przeprowadzonych, gł. w CAW. Zarówno ta monografia, jak i artykuły nauk., popularno nauk., a także referaty i komunikaty wygłoszone przez P. na konferencjach i sympozjach nauk., umożliwiły najpełniejszą w pol. historiografii wojskowej analizę genezy, przebiegu formowania, możliwości bojowych oraz zadań formacji Obrony Narodowej w działaniach wojennych kampanii pol. 1939 r. Już wtedy jego dorobek nauk. znalazł trwałe miejsce w historiografii i uznanie środowiska historyków, zajmujących się wojskowością polską okresu międzywojennego oraz kampanii pol. 1939 r.
Po uzyskaniu st. nauk. dr. nadal pogłębiał swoje zainteresowania historią wojskowości, obok problemu Obrony Narodowej, jego badania objęły genezę, tworzenie i funkcjonowania systemu obronnego międzywojennej Rzeczypospolitej, a badania skoncentrował na jednym z najważniejszych obszarów operacyjnych państwa – pol. części Górnego Śląska. Ukoronowaniem wieloletnich badań oraz starannych i obszernych kwerend archiwalnych i bibliotecznych była rozprawa habilitacyjna pt. Śląsk w systemie obronnym Polski w l. 1918-39, którą obronił 30 I 1990 w WIH, otrzymując st. nauk. dr. habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii, w specjalności historia wojskowa. Praca habilitacyjna zyskała wysokie oceny specjalistów, stanowiła podsumowanie badań systemu obronnego międzywojennej Polski. Rozprawa habilitacyjna, rozszerzona o nowe ustalenia, została wydana drukiem przez Wydawnictwo „Bellona”, również uzyskała wysokie oceny znawców problemu.
Po uzyskaniu st. nauk. dr. habilitowanego obszar zainteresowań nauk. P. znacząco się poszerzył, m.in. o zagadnienia związane z procesem tworzenia WP w okresie międzywojennym i jego rozwojem organizacyjnym do 1939 r. oraz funkcjonowaniem szeroko pojętego systemu obronnego państwa, a zwłaszcza jego struktur pozamilitarnych. Problematyki tej dotyczą publikacje zwarte pt: Obrona terytorialna w II Rzeczypospolitej (W. 1995), stanowiąca podsumowanie wieloletnich, szczegółowych badań nad tą problematyką; Śląsk w systemie obronnym II Rzeczypospolitej (W. 1998) i Polska południowa w systemie obronnym Drugiej Rzeczypospolitej (S. 2001) oraz artykuły nauk. i popularnonauk., a także referaty wygłoszone w czasie konferencji nauk. W okresie pracy nauk.-dydaktycznej w AON P. kierował międzynarodowym tematem badawczym pt. „Polskie i czeskie drogi do niepodległości po I oraz II woj. świat.” Efekt wspólnych badań naukowców polskich i czeskich stanowi wieloautorska monografia, wydana w jęz. czeskim, pt. Ceskoslovenske a polske cesty ke svobode a suverenite. Sbornik, Brno 1996, która m.in. zawiera naukowe opracowanie K. Pindla pt. Polska armada garantem bezpecnosti, suverenity a nezavislosti II Polske Republiky.
Zbliżonej tematyki dotyczą także inne wydawnictwa: Polityczne i wojskowe aspekty systemu obronnego II Rzeczypospolitej (W. 1991), Planowanie wojenne w Polsce w l. 1935-39 [w:] Planowanie wojenne w Polsce w l. 1918-56 (W. 1996), Wpływ geopolitycznego położenia Polski na strategiczne planowanie obronne II Rzeczypospolitej („Zeszyty Naukowe WAP”1990 nr 2), Udział Chorzowskiego Batalionu Obrony Narodowej w przygotowaniach do obrony Górnego Śląska i w walkach we wrześniu 1939 r. [w:] Chorzowianie
w II woj. świat. (Chorzów 1996), Militarna kontynuacja powstańczego wysiłku zbrojnego na obszarze nad Odrą i Olzą w l. 1922-39 [w:] Nad Odrą, Olzą i Bierawką podczas III powstania śląskiego (Bytom 1995), Polityczno-wojskowe aspekty obrony cywilnej II Rzeczypospolitej („Wychowanie Obronne” 1992, nr 2-3), Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w dziejach II Rzeczypospolitej (1927-1939) („Wychowanie Obronne” 1992, nr 4), Samoobrona ludności cywilnej na ziemiach polskich - aspekt historyczny i współczesność [w:] Samoobrona powszechna („Zeszyt Problemowy Towarzystwa Wiedzy Wojskowo-Obronnej”, W. 1997), Przygotowania obronne w II Rzeczypospolitej, [w:] Przygotowania obronne społeczeństwa (red. J. Kunikowski, W. 2001, s. 15-31)
Do 1998 r. badania P. koncentrowały się na historii najnowszej Polski, a zwłaszcza na dziejach WP w okresie międzywojennym. Z tego zakresu opublikował ogółem ponad 40 publikacji, z tego kilka zwartych. W zakresie kształcenia młodych kadr historyków do 1998 r. wypromował doktora historii i 30 magistrów. Kolejne lata przyniosły dalsze publikacje nauk., które znacząco powiększyły dorobek nauk. oraz umocniły jego pozycję w środowisku siedleckich historyków. Było ono młodym zespołem, którego czł. w dużym stopniu wcześniej byli pracownikami naukowymi WIH lub nauk.-dydaktycznymi uczelni wojskowych, gł. AON. P. zajmował się historią wojskowości XX w., gł. historią WP, a także problematyką obrony cywilnej oraz obrony terytorialnej w Polsce międzywojennej. W 2001 r. w IH AP kierował realizacją tematu badawczego pt. „System obronny Polski w l. 1918-39” oraz „Miejsce i rola Polski Środkowej w systemie obronnym państwa”.
Kolejny etap rozwoju dorobku nauk., dydaktycznego oraz organizacyjnego P. stanowiło otrzymanie 16 X 2001, na wniosek Rady Naukowej WIH, tytułu nauk. prof. nauk humanistycznych. Szczególnie wysoko recenzenci ocenili monografię pt. Polska południowa w systemie obronnym Drugiej Rzeczypospolitej (S. 2001), będącą najważniejszą w ocenianym dorobku nauk. Monografia całościowo i wieloaspektowo ukazała badany problem, tworzą ją wstęp, pięć rozdziałów, zakończenie, bibliografia, wykaz schematów i szkiców oraz streszczenie w jęz. ang. Autor przeanalizował w omawianej publikacji polit. i wojsk. aspekty odzyskania przez Polskę Małopolski i Śląska, rolę płd. Polski w systemie obronnym państwa w l. 1921-39, bezpośrednie przygotowania do obrony na płd.-zachodnim kierunku operacyjnym wiosną i latem 1939 r. oraz rolę badanego obszaru w kampanii pol. 1939 r.: działania wojenne na płd.-zachodnim i płd. kierunku operacyjnym podczas bitwy granicznej (1-6 IX 1939) i działania wojenne w Polsce płd. i płd.-wschodniej we IX 1939.
Należy podkreślić nowatorski charakter badań nauk. i będących ich efektem publikacji autorstwa P., dotyczących planowania wojennego w RP w okresie międzywojennym oraz pozamilitarnych elementów jej systemu obronnego. Wypełniły one poważną lukę w pol. historiografii oraz zainspirowały innych badaczy do podjęcia omawianej problematyki. Kolejnym obszarem badawczym P. były działania wojenne kampanii pol. 1939 r., które pozostawały w centrum jego zainteresowań przez cały okres działalności badawczej.
P. również aktywnie uczestniczył w życiu nauk.: w konferencjach międzynarodowych i krajowych oraz w ogólnopol. konferencjach historyków wojskowości. Kierował przygotowaniami nauk. i organizacyjnymi do VII Forum Historyków Wojskowości, które odbyło się w AP 17 i 18 IX 2003. Zostało uznane za ważne wydarzenie nauk. środowiska pol. historyków wojskowości, a jego podsumowaniem była bardzo dobrze przyjęta monografia, która zawiera wygłoszone na nim referaty. Monografię Źródła w badaniach historii wojskowej. VII Forum Historyków Wojskowości (Toruń 2004), starannie zredagowaną przez P., tworzy: wstęp, 50 referatów, przygotowanych i wygłoszonych w czasie VII Forum przez historyków z kilkunastu pol. wyż. uczelni i kilku ośrodków nauk. oraz podsumowania, dokonanego przez prof. Benona Miśkiewicza, omówienia dyskusji, wykazu uczestników i fotografii.
Referaty, przygotowane i wygłoszone przez P. w czasie ogólnopol. spotkań historyków wojskowości oraz konferencji nauk., zostały opublikowane w monografiach wieloautorskich, m.in.: Manewr znad Wieprza [w:] Bitwa warszawska 1920 r. - Aspekty militarne (W. 1995), Ziemie północno-wschodnie w planowaniu obronnym II Rzeczypospolitej i w wojnie 1939 r. [w:] Materiały z sympozjum na temat: Ziemie Północno-Wschodnie w działaniach militarnych i dyplomatycznych w l. 1914-46 (W.-Węgorzewo 1995), Miejsce Górnego Śląska w systemie obronnym II Rzeczypospolitej [w:] Rola i miejsce Górnego Śląska w II Rzeczypospolitej. Materiały z sesji naukowej (Bytom-Katowice 1995), Podlasie jako teren prowadzenia działań wojennych w zamierzeniach planistycznych okresu międzywojennego i w wojnie 1939 roku [w:] ZWZ – AK na Podl. Materiał z konferencji nauk., red. nauk. P., A. Kołodziejczyk (S. 1998), Odbudowa i rozwój organizacyjny WP w l. 1918-21 [w:] Rok 1918 na Podl. Materiał z konferencji, red. nauk. P., A. Kołodziejczyk (S. 2001), Obrona Narodowa i obrona cywilna we wrześniu 1939 r. [w:] Podl. w działaniach wojennych we wrześniu 1939, red. P. (S. 2003), Historia wojskowa i historycy wojskowości w AP w S. [w:] Źródła w badaniach historii wojskowej. VII Forum Historyków Wojskowości, red. nauk. P. (Toruń 2004).
P. brał również aktywny udział w przygotowaniu do druku materiałów z konferencji nauk., które organizował lub współorganizował, jako ich red. nauk. W okresie pracy w AP skoncentrował swoją aktywność badawczą na problematyce systemu obronnego II Rzeczypospolitej, której m.in. dotyczą następujące publikacje: Ziemie południowo-wschodnie w systemie obronnym II Rzeczypospolitej i wojnie obronnej 1939 r. [w:] Działania militarne w Polsce płd.-wschodniej, red. nauk. Wiesław Wróblewski, W. 2000, s. 311-34; Śląsk w polskich planach operacyjnych w l. 1925-39 [w:] Działania militarne w Polsce płd.-zachodniej, red. nauk. Wiesław Wróblewski, W. 2001, s. 305-317; Polska płd. w systemie obronnym Drugiej Rzeczypospolitej, S. 2001. P., jako liczący się w kraju specjalista z zakresu dziejów obrony terytorialnej w Polsce, przygotował bardzo dobrze przyjęty referat dla członków Sejmowej Komisji Obrony Narodowej pt. „Historyczne aspekty obrony terytorialnej w Polsce”, który wygłosił na jej posiedzeniu w III 1999.
Prowadząc badania nauk. oraz systematycznie publikując ich efekty, jednocześnie od 1971 r. nieprzerwanie uczestniczył w realizacji procesu dydaktycznego, pocz. w wyż. szkolnictwie wojsk., ponieważ był pracownikiem trzech uczelni wyższych, podporządkowanym MON i kształcących oficerów WP: Wyż. Szk. Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej, WAP i AON, a od 1 II 1996 także w wyż. szkolnictwie cywilnym – w siedleckiej WSR-P, w 1999 r. przekształconej w AP. W uczelniach wojsk. prowadził wykłady z następujących przedmiotów: historii Polski w l. 1918-39, wojskowości Rzeczypospolitej w okresie międzywojennym i z historii sztuki wojennej oraz konwersatoria, seminaria i ćwiczenia na studiach doktoranckich, magisterskich i podyplomowych, a także na Podyplomowym Studium Operacyjno-Strategicznym w AON. W S. prowadził zajęcia z historii Polski w l. 1918-39, wykład monograficzny z historii wojskowości oraz seminarium magisterskie.
Pracując w szkolnictwie wyż. sprawował merytoryczny nadzór nad planowaniem i prowadzeniem działalności nauk. i dydaktycznej. Przez pięć l. był kierownikiem katedry w wyż. szkolnictwie wojsk., a w AP przez trzy l. (1999-2002) z-cą dyrektora IH oraz w l. 1996-2008 kierownikiem Zakładu Historii Wojskowej tego Instytutu. Wniósł istotny wkład w opracowywanie programów ramowych i szczegółowych przedmiotów prowadzonych w IH AP, co umożliwiło usprawnienie organizacji toku studiów oraz poprawę jakości i systematyczną modernizację procesu dydaktycznego.
W zakresie kształcenia młodych historyków prowadził seminaria magisterskie w wyż. uczelniach wojsk., a następnie w siedleckiej AP, na których wypromował kilkudziesięciu magistrów historii i oficerów dyplomowanych oraz kierował przygotowaniem prac końcowych na studiach podyplomowych. W IH Wydz. Humanistycznego AP w S. prowadził cieszące się dużym zainteresowaniem studentów seminaria magisterskie, w których uczestniczyło osiemdziesięciu magistrantów, m.in. w r. akademickim 2007/2008 16 studentów przygotowywało pod jego kierownictwem prace magisterskie z obszaru historii wojskowości pol. oraz z historii najnowszej Polski. P. był również promotorem dwóch rozpraw doktorskich, które dotyczyły niedostatecznie przebadanych tematów badawczych z dziejów militarnych Rzeczypospolitej. O wysokim poziomie obu dysertacji świadczy ich wydanie drukiem przez renomowane, ogólnopolskie wydawnictwa nauk.: Rafał Roguski, Południowe Podlasie w systemie obronnym II Rzeczypospolitej w l. 1918-39, W. 2010; Piotr Rozwadowski, Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego 1927-39, W. 2000.
Rady nauk. kilku uczelni wyż. i instytutów nauk. powierzały P. przygotowanie recenzji rozpraw doktorskich, w tym m.in.: mgr. Aleksandra Woźnego pt. Niemieckie przygotowania do wojny z Polską w ocenach polskich naczelnych władz wojskowych w l. 1933-39, obrona w WIH w 1996 r. oraz mgr. Jarosława Piątka pt. Generalny Inspektorat Kawalerii 1921-26, obrona również w WIH w 1996 r., a także oceny dorobku nauk. kandydatów do st. dr. habilitowanego. Przygotował dwie recenzje habilitacyjne, czternaście recenzji rozpraw doktorskich, sześć recenzji wydawniczych oraz siedem recenzji innych opracowań nauk. i dwie opinie na zamówienie Komitetu Badań Naukowych.
Dorobek P. jako badacza wojskowości pol. XX w. tworzy kilkadziesiąt prac nauk. i liczne publikacje popularyzatorskie. Pod koniec I 2004 dorobek nauk. P. stanowiło 89 publikacji i opracowań nieopublikowanych, z których 49 po uzyskaniu st. nauk. dr. habilitowanego. Wśród nich są cztery monografie (z tego trzy wydane przez Bellonę). Z kolei jego aktywność dydaktyczna obejmuje ponad 10 tysięcy godzin zajęć, gł. wykładów i seminariów, przeprowadzonych w kilku uczelniach wyż.: trzech wojsk. oraz w AP w S. Dodać do tego należy poważny wysiłek organizacyjny i administracyjny, związany z pełnieniem funkcji w szkolnictwie wyż., m.in. przez 3 l. od 1 X 1999 do 30 IX 2002 r. z-cy dyrektora IH Wydz. Humanistycznego AP w S. oraz od 1996 r. do 2008 r. kierownika Zakładu Historii Wojskowości.
Za wieloletnią pracę nauk., dydaktyczną, organizacyjną i wychowawczą został uhonorowany wieloma odznaczeniami państw., w tym: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem KEN i innymi odznaczeniami resortowymi, a także uczelnianymi, m.in. Za Zasługi dla Siedleckiej Humanistyki. P. był lubiany i szanowany przez współpracowników oraz studentów, był wymagającym, ale jednocześnie życzliwym przełożonym, kolegą oraz nauczycielem akademickim.
Z okazji 70-tych urodzin P. grono jego przyjaciół i współpracowników przygotowało starannie wydaną księgę jubileuszową, złożoną z jego biografii nauk., bibliografii prac nauk. oraz 56 artykułów, ukazujących gł. mało znane aspekty rozwoju wojskowości pol. i historii najnowszej Polski: Z dziejów wojskowości polskiej. Księga jubileuszowa Profesora Kazimierza Pindla w 70.rocznicę urodzin, red. nauk. J. Gmitruk, W. Włodarkiewicz, W.-S. 2008. Spotkanie okolicznościowe, z udziałem kierownictwa AP i Wydz. Humanistycznego oraz licznie przybyłych przyjaciół i współpracowników Jubilata, odbyło się 20 lI 2008 w Sali Senatu AP.Zm. w W. po ciężkiej chorobie 19 I 2009 i został pochowany na Cm. Północnym (Wólka Węglowa), pożegnała go rodzina, władze AP, jej Wydz. Humanistycznego i IH, licznie zebrani przyjaciele, współpracownicy oraz studenci i absolwenci siedleckiej uczelni i uczelni wojskowych, w których pracował.
P. był szczęśliwym mężem, związek małż. zawarł 18 IV 1964, ojcem dwóch synów: Mariusza, ur. 4 II 1971 i Rafała, ur. 11 VII 1976 oraz dziadkiem.
Bibliografia publikacji pracowników IH WSRP w S. za l. 1991-98, red. T. Boruta, R. Dmowski, S. 1999, s. 35, 126-127; Bibliografia publikacji pracowników Wydz. Humanistycznego AP w S. z l. 2000-2005, oprac. zbiorowe pod red. E. Jarmocha i K. Wojtczuk, S. 2006, s. 74-75; „Historia i Świat”, 2017, t. 6 (Włodarkiewicz W.); Pindel K., Historia wojskowa i historycy wojskowości w AP w S., „Przegląd Historyczno-Wojskowy” 2003, nr 1, s. 268; Źródła w badaniach historii wojskowej. VII Forum Historyków Wojskowości, red. nauk. K. Pindel, Toruń 2004; Z dziejów wojskowości polskiej. Księga jubileuszowa Profesora Kazimierza Pindla w 70.rocznicę urodzin, red. nauk. J. Gmitruk, W. Włodarkiewicz, W.-S. 2008; Arch. UPH w S., Akta Personalne prof. dr. hab. Kazimierza Pindla.
(autor Wojciech WŁODARKIEWICZ)