Ur. 3 IX 1919 w Żyrardowie, s. Leona i Janiny z domu Smarzyk. Ukończył lic. handlowe w 1939 r. finalizując je egzaminem maturalnym i wówczas przyjęto go jako pomocniczą siłę roboczą w Urzędzie Śledczym w W., gdzie pracował do wybuchu wojny. W 1939 r. rozpoczął służbę w Polnische Polizei w Żyrardowie. W 1940 r. zadeklarował się w tym mieście jako volksdeutsch. W VI 1940 został powołany do Wehrmachtu – 41 pp stacjonującego przy ul. Wiejskiej w W. Służył tam do IV 1941, następnie przeniesiono go do komisariatu Kriminalpolizei w Skierniewicach, gdzie popadł konflikt z kmdt., który nakazał jego aresztowanie i osadził czasowo w więzieniu „Pawiak”.
W 1941 r. zgłosił się do dyrekcji policji kryminalnej w W., gdzie pocz. pracował jako wywiadowca. W l. 1942-44 pełnił funkcję z-cy szefa Kriminalpolizei w MM. Będąc na tym stanowisku, w VIII 1942 r. przy ul. Siennickiej w MM zastrzelił własnoręcznie 6 osób narodowości żydowskiej o nieustalonych nazwiskach. W 1943 r. brał udział w szeregu zbrodni. W lutym owego roku osobiście zastrzelił Antoniego Prądzyńskiego i Mieczysława Gomulskiego pod zarzutem posiadania broni. W marcu pod zarzutem ukrywania partyzantów zamordował Kazimierza Kowalskiego we wsi Grabina (pow. miński), złamawszy mu uprzednio ręce i nogi. Po upływie kolejnych dwóch miesięcy spalił żywcem Stanisławę Kowalczyk we wsi Anielina (pow. miński), zamykając ją w płonącym gospodarstwie. W VI 1943 uczestniczył w egzekucji publicznej w Cegłowie (pow. miński), podczas której Niemcy rozstrzelali 22 osoby. Poza tym, w VIII lub IX 1943 rozstrzelał 4 nieznane z nazwisk kobiety w MM. Pocz. ktoś oddał do nich strzał. Następnie S. dobił je strzałami w tył głowy, jedną z nich strzałem w przyrodzenie. W XII 1943 zastrzelił w MM Stanisława Całkę, dwóch jego synów, tj. Tadeusza i Stanisława oraz Stanisława Przybysza ze wsi Starogród (pow. miński).
W czasie pełnienia służby brał także udział w akcjach i aresztowaniach, mających na celu ujęcie osób należących do pol. organizacji niepodległościowych. M.in. aresztował w IV 1942 w MM Józefa i Brunona Koiro, w następstwie czego Józef Koiro został rozstrzelany, a Brunon Koiro wywieziony do obozu w Auschwitz. Brał także udział w prześladowaniu ludności żydowskiej w szk. „Kopernik” w MM na pocz. 1943 r. W II 1944 aresztował we wsi Cielechowizna (pow. miński) Józefa Deżakowskiego pod zarzutem przynależności do partii komunistycznej, w wyniku czego Deżakowski został wywieziony na Pawiak.
W 1944 r. będąc funkcjonariuszem gestapo brał udział w tłumieniu Powstania Warszawskiego – w egzekucjach osób schwytanych w W. Od IX 1944 do I 1945 angażował się w wyłapywanie osób przebywających w W. Następnie przedostał się przez Brno do amerykańskiej strefy okupacyjnej, skąd przekazano go Sowietom. Aresztowany 24 IX 1945, w 1947 r. skazany przez Sąd Okręgowy w W. na karę śmierci. Wyrok wykonano.
Arch. Państw. m. st. W., Sąd Okręgowy w W. 1944-50, Wydz. V Karny, sygn. 260, k. 3-3v, 48, 55, 100v, 159-159v.
(autor Damian SITKIEWICZ)