Ur. się 12 IX 1902 we wsi Żałe, w pow. rypińskim, w woj. bydgoskim jako s. sekr. gminnego Władysława. Pochodził z rodziny wielodzietnej, miał trzech braci: Mieczysława – późniejszego urzędnika , Tadeusza – sekr. gminnego, Stefana – inż. mechanika oraz dwie siostry Janinę i Izabelę – pracującą jako urzędniczka. Szk. powsz. W. ukończył w Rypinie w 1913 r. W 1918 r. wstąpił do III klasy Państw. Gim. im. Romualda Traugutta w Lipnie, które ukończył w 1924 r. Po otrzymaniu świadectwa dojrzałości postanowił spróbować swoich sił na Wydz. Prawa UW. W trakcie studiów z powodu trudnych warunków materialnych rodziny utrzymywał się z pracy w charakterze naucz. Dyplom ukończenia studiów otrzymał w 1928 r., a w końcu X t. r. nominację na aplikanta w Prokuratorii Generalnej w W. W międzyczasie w 1931 r. odbył jednoroczną aplikację w SA w W. Po ukończeniu aplikacji w Prokuratorii Generalnej w 1933 r. postanowił starać się tu o etat. Otrzymał posadę radcy i pracował do chwili wybuchu II woj. świat. Jeden z ówczesnych współpracowników W. Jerzy Polamin pisał w 1945 r.: „(…) obserwując pracę urzędową ob. Władysława Witkowskiego, nabrałem przekonania o jego wysokich zdolnościach prawniczych, głębokiej wiedzy i skrupulatności w wykonywaniu czynności zawodowych. (…) Zauważyłem liczne dodatnie cechy charakteru, pozwalające uznać go za jednostkę wysoko wartościową zarówno w życiu prywatnym, jak i publicznym”.
Wraz z rozpoczęciem II woj. świat. W. podjął starania o wpisanie go na listę adwokatów i uruchomienie prywatnej praktyki w W. przy ul. Brodzińskiego 6. Działalność adwokacką rozpoczął w 1940 r. i kontynuował przez cały okres okupacji. Zdaniem jednego z ówczesnych sędziów, który często spotykał się z W. na sali sądowej „odznaczał się wybitną znajomością prawa hipotecznego i międzynarodowego”. Natomiast w czasie okupacji niemieckiej „(…) jako adwokat w Warszawie nigdy nie dopuścił się czynu, który mógłby rzucić choćby cień na Jego imię dobrego Polaka”.
Poza działalnością zaw. pracował również w RGO w W., w dziale dobrowolnego rozjemstwa mieszkaniowego okręgu Żoliborz jako radca prawny.
Od 1 V 1945 objął posadę urzędnika etatowego w rejonie kontroli skarbowej w S. Wraz z rodziną postanowił tutaj zamieszkać, najpierw przy ul. Ks. Brzóski, potem przy ul. Prusa. W VI 1946 otworzył tutaj prywatną praktykę adwokacką najpierw przy ul. Sienkiewicza, później urzędował przy ul. Obrońców Stalingradu (ob. ul. Brzeska).
1 X 1952 objął stanowisko kierownika Zespołu Adwokackiego Nr 1 w S., który zorganizował wraz z mecenasem Tadeuszem Ciołczykiem, sprawował tę funkcję do 1955 r. Jako adwokat specjalizował się w prawie cywilnym. Praktyka adwokacka nie spowodowała jednak zerwania z Prokuratorią Generalną, bowiem jeszcze 1947 r. W. figurował jako stały zastępca prokuratorii przed wszystkimi sądami w S. Obowiązki radcy prawnego pełnił w tym czasie również w Dyrekcji Lasów Państwowych Okręgu Warszawskiego w S.
Oprócz pracy zaw. W. angażował się również w przedsięwzięcia społ. Był czł. Komisji Kontroli Społecznej przy MRN, czł. zarz. Zrzeszenia Prawników Demokratów oraz Komisji Popularyzacji Prawa.
W 1954 r. został uhonorowany za długoletnią pracę Medalem X-lecia Polski Ludowej.
W. decyzją Rady Adwokackiej z 30 IV 1976 został skreślony z listy czł. Zespołu Adwokackiego nr 1 z powodu przejścia na emeryturę.
Zm. 18 II 1999, pozostawiając żonę Wandę z domu Fijałkowską oraz c. Agatę.
AZORAwWOwS, Akta personalne W., sygn. 1433.
(autor Danuta SOWIŃSKA)