Ur. 8 I w Szerokiej, w pow. pszczyńskim na Śląsku w rodzinie naucz. Erwina i Gertrudy z d. Wilczek, miał dwie siostry (Klara, Felicja). O., kierownik szk. pow. i organista w Górze k. Pszczyny, zginął w obozie koncentracyjnym. Alfred od najmłodszych I. kształtowany był w duchu miłości do ojczyzny, zainteresowania sprawami kultury, szczególnie muzyki, umiłowania porządku i prawa, oraz poszanowania godności każdego człowieka.
W 1933 uk. kierowaną przez swojego o. szk. powsz. i rozp. naukę w Gim. Księży Salezjanów w Oświęcimiu. W 1938 został przyjęty do nowicjatu Tow. Salezjańskiego w Czerwińsku n. Wisłą, gdzie złożył pierwsze śluby 2 VIII 1939. Podczas asystencji w Pogrzebieniu i Oświęcimiu rozwijał swoje zdolności muzyczne ucząc się gry na instrumentach dętych i klawiszowych. Studia filoz. i teol. odbył w Oświęcimiu i Krakowie w I. 1940-1946. W 1943 otrzymał tonsurę i cztery niższe święcenia w Wiedniu z rąk kard. Teodora Innitzera. W 1945 złożył śluby wieczyste w Tow. Salezjańskim, 2 1I 1946 otrzymał święcenia diakonatu, a 9 VI 1946 święcenia kapłańskie z rąk bp. Stanisława Rosponda. Podczas studiów prowadził chór w oratorium w Oświęcimiu. W 1946 skierowany do pracy w nowicjacie w Kopcu k. Częstochowy, a w 1947 do placówki w Poznaniu, gdzie podął studia na Wydz. Filoz. UAM, uwieńczone tytułem mgr. filoz. Tam doskonali swoje umiejętności muzyczne. W 1952 został kierownikiem nowicjatu oraz naucz. muzyki w Oświęcimiu. 1953-1955 z powodów zdrowotnych przebywał na urlopie w d. rodzinnym. Korzystając z pomocy ks. Jana Ślusarczyka został skierowany do pracy w katedrze siedleckiej, gdzie przybył w III 1955. Tam został mianowany wikariuszem, kapelanem domów Sióstr Albertynek i Zgrom. Jedność. Podjął obowiązki organisty kated., dyrygenta chóru, kancelisty, a także odpowiedzialność za dekoracje w katedrze. W 1955 przeniósł się na stałe do prowincji północnej Tow. Salezjańskiego. W 1968 został czł. Diec. Komisji Liturgicznej, a także wykładowcą w Stud. Organistowskim. Na początku I. 80-tych XX w. skierowany przez władze Salezjańskie do nauczania muzyki w Studentacie Filoz. Księży Salezjanów w Kutnie, gdzie był także spowiednikiem. W 1984 objął zajęcia z utalentowanymi muzycznie alumnami WSD w S., a w 1992 całość ćwiczeń z muzyki kościelnej.
Od pocz. pracy w S. zajął się chórem katedr., który pod batutą nowego dyrygenta wystąpił po raz pierwszy 10 IV 1955. Zwiększył liczbę czł. chóru, zaczął pracę muzyczną z dziećmi i młodzieżą, prowadził scholę gregoriańską i chłopięcą. Przez chór w ciągu 39 I. przeszło ok. 162 dorosłych osób, amatorów wykonujących z wielkim powodzeniem arcydzieła muzyki kościelnej. W repertuarze zespołu było ok. 535 utworów, które chór wykonywał gł. podczas liturgii. Razem z chórem animował życie muzyczne w S., m.in. poprzez wprowadzone przez niego regularne koncerty muzyki religijnej w katedrze, przygotowane zawsze z wyczuciem ducha kościelnego oraz z największym staraniem o elementy muzyczne. Podczas licznie uczęszczanych przez siedlecką publiczność koncertów można było usłyszeć po raz pierwszy w S. takie dzieła, jak: Magnificat J. S. Bacha, czy Completorium G. G. Gorczyckiego. Razem z chórem uczestniczył w uroczystościach relig. i relig.-patriotycznych. Za jego sprawą katedra siedlecka stała się ośrodkiem życia muzycznego nie tylko m., ale i diec. W 1. komunistycznych represjonowany za swoje zaanga.żowanie społeczne licz nymi groźbami ze strony władzy.
Zajmując się pracą pedagogiczną w chórze, Stud. Organistowskim i Sem. Duch. wychował wielu muzyków, pracujących w Polsce i za granicą. Z członków swojego zespołu przygotowywał solistów do wykonywania nieraz skomplikowanych partii w utworach.
Jako organista kated. wprowadzał reformę liturgiczną Soboru Watykańskiego II, m.in. poprzez uczenie nowych śpiewów, oprac. akompaniamentów, przegotowywanie dzieci i młodzieży do pełnego uczestnictwa w liturgii.
Przez cały okres pobytu w S. zajmował się pracą kompozytorską zostawiając po sobie wielką spuściznę muzyczną, wykonywaną do dzisiaj. W kompozycjach posługiwał się pseudonimem A. Remański. Oprac. 420 akompaniamentów do pieśni kościelnych dla uczniów Stud. Organistowskiego. Napisał 142 utwory muzyki chóralnej, niektóre o znacznych rozmiarach, jak Wieczornica Kolędowa, czy Pasja. W swoim warsztacie kompozytorskim potrafił dotknąć wielości form i stylów tworząc muzykę od najprostszych dzieł do kompozycji zachwycających bogactwem środków kompozytorskich i swoim pięknem.
Przez 39 1. był odpowiedzialny za dekoracje w katedrze, tworząc nieraz monumentalne dzieła plastyczne, zachwycające i kształtujące smak estetyczny siedlczan.
Poświęcał się czynnie pracy charytatywnej. Pomagał czł. chóru w rozwiązywaniu problemów życiowych, był dla nich o., wychowawcą i przyjacielem. Wpatrzony w przykład bp. I. Świrskiego, podobnie jak on odwiedzał regularnie chorych, wspierał materialnie biednych, sam żyjąc niezwykle ubogo, oddając im praktycznie wszystko, co miał.
Zm. w swoim mieszkaniu przy plebani kated. 2 VII 1994. Jego pogrzeb zgromadził b. liczne rzesze ludzi. Pochowany na cm. Centralnym w S., w alei zasłużonych.
Pośmiertnie, w 1994 został uhonorowany nagrodą im. Ludomira Benedyktowicza za całokształt twórczości w dziedzinie muzyki sakralnej. W r. po śmierci została poświęcona tablica pamiątkowa ku jego czci, umieszczona w przedsionku katedry siedleckiej. RM w S. przyznała ks. Hoffmanowi 22 VI 1995 tytuł Honorowego Obywatela m. S. Jego imię nosi rondo przy skrzyżowaniu ul.: Cmentarnej, ks. Popiełuszki, Piaskowej i 10 Lutego a także reaktywowany w r. 1999 chór kated.
Arch. Chóru Kated. w S., Nuty; Arch. Tow. Salezjańskiego w W., Teczka: Akta Osobiste ks. A. Hoff mana; Kronika Chóru Katedralnego w Siedlcach; Repertuar Chóru Katedralnego w Siedlcach na rok liturgiczny 1985-1986, C. Burs, Ksiądz Alfred Jan Hoffman we wspomnieniach członków Chóru Katedralnego 1955-1994, pr. mgr., S. 2003; B. Nolberczak, Życie muzyczne Siedlec, pr. mgr., Łódź-Zgierz 1980; J. Obroślak, Chór katedralny na tle życia muzycznego Siedlec w latach 1955-1980, pr. mgr. WSP, Kielce 1995; B. Błoński, Katedra Siedlecka, S. 1995; Katalog duchowieństwa i parafii diecezji siedleckiej, S. 1975; K. Matwiejuk, Recepcja odnowy liturgicznej Soboru Watykańskiego II w Diecezji Siedleckiej, S. 1999; J. Ptaszkowski, Sanktuarium Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Oświęcimiu, Oświęcim 1994; K. Rzymowski, Ks. Alfred Jan Hoffmann List Pośmiertny, Sokołów Podl., 31.07.1994; A. Węcowski, Ks. mgr Alfred Hoffmann-salezjanin (1923-1994), „Szkice Podl.", z. 5, 1996; Wywiad z ks. Prałatem Stanisławem Biernatem, Chór Katedralny to prawdziwa rodzina, „Podl. Echo Kat.", 1994 nr 17.
(autor ks. Michał SZULIK)