Ur. się 24 X 1919 w Radzyniu Podl. Ojciec Jan był mechanikiem samochodowym, a matka Helena z domu Gmur miała pochodzenie robotnicze. Miał dwóch młodszych braci: Józefa i Mariana. W l. 1926-33 uczęszczał do szk. powsz. w Radzyniu Podl., a następnie (1933-38) do Gim. Biskupiego w S. Po okresie wakacyjnym, który spędził w Junackich Hufcach Pracy na Wołyniu, jesienią 1938 roku wstąpił do WSD Diecezji Podl. w Janowie Podl. W 1939 r. z powodu wojny przerwał naukę. W XI 1939 wstąpił do ZWZ w Radzyniu Podl. W 1941 r. podjął ponownie naukę w WSD w S., które ukończył w 1946 r. otrzymując święcenia kapłańskie. Przez trzy miesiące (VII, VIII, IX 1946) pracował jako wikariusz w Kosowie Lackim, a następnie został skierowanym przez bp. na studia w KUL.
W czasie studiów interesował się zwłaszcza historią logiki. W 1947 r., jeszcze będąc studentem, prowadził zajęcia dydaktyczne z logiki, pocz. na Wydz. Prawa i Nauk Ekonomicznych, a następnie na Wydz. Filoz. Chrześcijańskiej KUL. W 1949 r. obronił pracę doktorską z filoz. pt. Fregego system aksjomatyczny logiki zdań w świetle współczesnej metodologii nauk dedukcyjnych. Recenzentami tejże dysertacji byli: Jerzy Słupecki, Narcyz Łubnicki i ks. Antoni Korcik. W następnych l. uczestniczył aktywnie w pracach seminarium Andrzeja Mostowskiego w Instytucie Matematyki w W., pogłębiając swoją wiedzę z zakresu logiki formalnej. Dodatkowo, pod wpływem Kazimierza Ajdukiewicza, zainteresował się metodologią nauk i epistemologią, inspirując się sugestiami Mieczysława Alberta Krąpca i Stefana Swieżawskiego zajął się metodologią filoz. klasycznej. W 1950 r. K. został adiunktem w Katedrze Logiki i Metodologii Nauk na Wydz. Filozoficznym KUL. W 1956 r. awansował na stanowisko z-cy prof., a w 1957 r. objął funkcję kierownika Katedry Metodologii Nauk. W 1958 r. Centralna Komisja Kwalifikacyjna przyznała mu st. docenta na podstawie rozprawy O początkach indukcji matematycznej i dotychczasowego dorobku nauk., który recenzowali: K. Ajdukiewicz, Tadeusz Czeżowski i Andrzej Grzegorczyk. Rozprawa ta miała być podstawą jego habilitacji, ale w tym czasie pol. uczelnie ich nie przeprowadzały. Następnie, w 1965 r., K. uzyskał tytuł prof. nadzwyczajnego, a w 1970 r. – zwyczajnego. Recenzentami rekomendującymi jego awanse nauk. w obydwu przypadkach byli: Izydora Dąmbska, T. Czeżowski i ks. Józef Iwanicki.
K. wykładał na KUL gł. metodologię nauk i teorię poznania dla studentów filoz., oraz logikę dla studentów pierwszego roku Wydz. Humanistycznego. Wykłady w opinii jego studentów prowadził dosyć ciekawie, ale były trudne, zmuszające słuchacza do maksymalnej intelektualnej koncentracji. Jako egzaminator był bardzo wymagający. Niektórzy studenci, którzy zdawali egzamin z metodologii nauk przewidziany na II r. studiów filoz., podchodzili do niego po kilkanaście razy, zanim uzyskali ocenę pozytywną. Zdarzało się, że udawało im się zaliczyć przedmiot dopiero tuż przed swoim egzaminem magisterskim na V r. (byli oni warunkowo wpisywani na III i IV rok studiów, z koniecznością podchodzenia do egzaminu w wyznaczonych przez K. terminach). Warunkiem zaliczenia egzaminu było nie tylko opanowanie materiału przewidzianego w programie studiów, ale także umiejętne posługiwanie się wiedzą i właściwe wnioskowanie oraz kojarzenie. Również jako promotor był osobą bardzo wymagającą. Mps. prac magisterskich, skrupulatnie sprawdzone, oddawał często po kilkanaście razy swoim magistrantom do ponownego przeredagowania i poprawienia. Nie przejawiał jednak wobec studentów – nawet tych, którzy przystępowali do egzaminów bez dostatecznej wiedzy – żadnej złośliwości czy uprzedzeń. Zdarzało się jednak, że na wykładach, na które przychodzili licznie nie tylko studenci, ale również i jego współpracownicy oraz wykładowcy z innych wydz., opowiadał dowcipy, które słuchacze odbierali jako niewybredne żarty. Na przykład mówił, że „studenci dzielą się na głupich, głupszych i historyków sztuki”. Po wielu l. jednak, zwłaszcza po jego śmierci, postać K. była wspominana przez absolwentów KUL z dużym szacunkiem i uznaniem. Do uczniów K. należą m.in.: ks. Andrzej Bronk, Anna Buczek, ks. Józef Herbut, Tadeusz Kwiatkowski, Stanisław Majdański, Witold Marciszewski, ks. Mikołaj Poletyło, Antoni Bazyli Stępień, Tadeusz Szubka, Czesław Wojtkiewicz, Urszula M. Żegleń.
K. pełnił szereg funkcji związanych ze swoją działalnością na KUL. Był kierownikiem Zakładu Logiki, Metodologii Nauk i Teorii Poznania, kierownikiem Sekcji Filoz. Teoretycznej Wydz. Filoz. Chrześcijańskiej, dziekanem Wydz. Filoz. Chrześcijańskiej w l. 1970-75, 1977-79, 1980-86. Współredagował Encyklopedię Katolicką i był jej red. naczelnym w l. 1982-85 (zamieścił tam ponad 50 haseł swojego autorstwa). Poza murami lubelskiej uczelni pełnił funkcję przew. sekcji filozoficznej przy Komisji Episkopatu do Spraw Nauki, był też czł. Komitetu Nauk Filozoficznych PAN oraz Komitetu Naukoznawstwa PAN. Nawiązał współpracę z Instytutem Filoz. i Socjologii PAN oraz Komitetem Naukoznawstwa PAN; zaangażowany był w pracę zorganizowanej przez T. Czeżowskiego Grupy Tematycznej Historii Logiki przy Instytucie Filoz. i Socjologii PAN. Należał do Pol. Tow. Teologicznego, Pol. Tow. Filozoficznego, Tow. Naukowego KUL (pełnił w nim funkcję sekr. generalnego w l. 1959-63, a w 1964 r. był czł. jego zarz.).
K. opublikował ponad 335 pozycji nauk., w tym książki: Gargonne’a teoria definicji (L. 1958), Pojęcie nauki i klasyfikacja nauk (L. 1961), Z teorii i metodologii metafizyki (wspólnie z M. A. Krąpcem, L. 1962). Gł. artykuły K.: Rola dedukcji w metafizyce tomistycznej, „Sprawozdanie Towarzystwa Naukowego KUL” 11 (1960), s. 64-72; Czym są w filozofii i w logice tzw. pierwsze zasady, „Roczniki Filozoficzne” 11 (1963), z. 1, s. 5-23; Metoda w teologii, [w:] W. Granat, Dogmatyka katolicka, L. 1965, s. 147-62; Racjonalizm współczesnej filozofii nauki, „Zeszyty Naukowe KUL” 15 (1972), nr 1, 43-52; Rationale Faktoren in der modernen Wissenschaft Und Theologie. Methodologische Aspekte, „Theologie und Philosophie 48 (1973), z. 4, s. 494-503; Stosunek między poznaniem empirycznym a nieempirycznym w nauce, [w:] Z zagadnień kultury chrześcijańskiej. Kardynałowi Stefanowi Wyszyńskiemu, Prymasowi Polski, Katolicki Uniwersytet Lubelski, L. 1973, s. 255-64; Racjonalizm w najnowszej metodologii nauk a intelektualizm w epistemologii Tomasza z Akwinu, „Roczniki Filozoficzne” 22 (1974), z. 1, s. 39-53; Osobliwość metodologiczna teorii bytu, „Roczniki Filozoficzne” 27 (1979), z. 2, s. 33-49; Nauka i filozofia a mądrość, „Roczniki Filozoficzne” 31 (1983), z. 2, s. 19-26;
Najistotniejsza część rozpraw K. ukazała się po jego śmierci w pięciu tomach, staraniem Wydawnictwa Tow. Naukowego KUL (1989-98), dzięki inicjatywie i zaangażowaniu w tę pracę jego uczniów: Tadeusza Szubki, ks. A. Bronka, Stanisława Majdańskiego, ks. Józefa Herbuta, Urszuli M. Żegleń. Były to: t. 1: Jak filozofować? Studia z metodologii filozofii klasycznej (L. 1989), t. 2: Filozofia i metoda. Studia z dziejów filozofowania (L. 1993); t. 3: Metoda i język, Studia z semiotyki i metodologii nauk (L. 1994); t. 4: Nauka i metoda. Pojęcie nauki i klasyfikacja (L. 1992); t. 5: Światopogląd-religia-teologia. Zagadnienia filozoficzne i metodologiczne (L. 1998). Niektóre dzieła K., w szczególności Pojęcie nauki i klasyfikacja nauk, podlegały podczas kolejnych opracowań przed ich wznowieniem gruntownym zmianom i przeróbkom (pierwsze wydanie wspomnianego dzieła, wydanego w 1961 r., liczyło wówczas 155 stron, trzecie zaś – 355, natomiast czwarte, które ukazało się pod zmienionym tytułem Nauka i metoda. Pojęcie nauki i klasyfikacja nauk z 1992 r. – 344 strony). Jego prace mają charakter wieloproblemowy i wielostronny; obejmują zakres ogólnej metodologii nauk, metodologii filozofii (zwłaszcza metafizyki), metodologii teologii i nauk religiologicznych, logiki metaetyki oraz innych dziedzin nauk. poznania.
W dziedzinie badań obejmujących metodologię nauk religiologicznych K. współpracował z Zofią Zdybicką, pisząc z nią wspólnie prace z zakresu nauk filozoficznych o religii. Do takich współautorskich publikacji należą m. in.: Definicja religii a typy nauk o religii, „Roczniki Filozoficzne” 1974, z. 1, s. 103-60; O sposobie poznania istnienia Boga. Artykuł dyskusyjny, „Znak” 16 (1964), s. 635-61; W odpowiedzi na uwagi Jana Fr. Drewnowskiego, „Znak” 17 (1965), s. 355-65; Poznawalność istnienia Boga, [w:] O Bogu i człowieku. Problemy filozoficzne, red. B. Bejze, W. 1968, s. 57-103;
W swojej działalności nauk. i badawczej K. był skoncentrowany na historii logiki, logice formalnej, ogólnej metodologii nauk i metodologii filoz. klasycznej. W zakresie historii logiki inspirował się sposobem przedstawiania treści i formułowaniem problematyki dokonywanym przez szk. lwowsko-warszawską i tradycję scholastyczną (ks. Antoni Korcik, Stefan Swieżawski, Kazimierz Ajdukiewicz, Tadeusz Czeżowski, Izydora Dąbska, Jerzy Słupecki, Andrzej Mostowski, Tadeusz Kotarbiński, ks. Jan Salamucha, Jan Franciszek Drewnowski, ks. Józef Maria Bocheński). Dzieje logiki opisywał dosyć wszechstronnie i szeroko, uwzględniając w jej ramach również semiotykę i metodologię. Przeprowadzając szczegółowe analizy tekstów źródłowych dokonywał szeregu odniesień do współczesnych poglądów na omawiane kwestie (zwłaszcza podejmując zagadnienia z zakresu znaczenia i oznaczania). Opisując poglądy Ludwika Freggego krytycznie się do nich ustosunkowywał, uważając, że są one wartościowe poznawczo, lecz także prowokują do dalszych polemik i poszukiwań badawczych. Opisując z kolei teorię definicji Gergonne’a przedstawił szeroki kontekst historyczny kształtowania się teorii definicji w ogóle. Badacze dziejów logiki pracę K. na ten temat określają jako dzieło cechujące się bogactwem treści, dobrze udokumentowane, zawierające rzetelne analizy i przekonujące propozycje rozwiązań rozważanych zagadnień, mogące konkurować z monografiami Waltera Dubisłava i Robinsona Robinsona w tej dziedzinie. K. poświęcił też wiele miejsca w swoich badaniach semiotyce średniowiecznej (np. zajmował się pojęciem significatio u Dunsa Szkota), zagadnieniom dotyczącym supozycji terminów, dziejom metod dedukcyjnych stosowanych w filoz. i humanistyce. Osiągnięcia K. w zakresie historii logiki porównuje się współcześnie z wartością badań dokonywanych w tej dziedzinie przez Jana Łukasiewicza, ks. J. Salamuchę, ks. J. Bocheńskiego oraz I. Dąbską.Dużo miejsca poświęcił K. zagadnieniom naukoznawstwa rozpatrywanym z filozoficznego, metodologicznego i historycznego punktu widzenia. Nauka wg K. jest bytem intencjonalnym, mającym złożoną strukturę oraz dynamiczną naturę. Podejmując badania z zakresu naukoznawstwa należy zwracać uwagę na przedmiot materialny i formalny, cel, metodę, logiczną strukturę, dynamikę poznania naukowego, a także funkcjonowanie w społeczeństwie i kulturze. Ze względu na źródła ludzkiego poznania wyróżnił teologię (bronił jej racjonalnego charakteru) i wiedzę przyrodzoną. W ramach wiedzy przyrodzonej zaś wymieniał filoz. i nauki szczegółowe. Nauki szczegółowe podzielił na formalne i realne; te ostatnie zaś podzielił na przyrodoznawstwo i humanistykę. Wg K. istnieją 4 wielkie koncepcje nauki: klasyczna (wypracowana przez Arystotelesa i myślicieli średniowiecznych), nowożytna (Galileusza i Newtona), pozytywistyczna (Augusta Comte'a) wraz z neopozytywistyczną (Koło Wiedeńskie), oraz tzw. krytyczny racjonalizm (K. R. Popper) wraz z koncepcją diachroniczną (Thomas Kuhn). K. opowiadał się wyraźnie za postawą krytyczną w uprawianiu nauki, uważając, że właśnie krytyka dotychczasowych jej ujęć odgrywa ważną rolę w budowaniu nowoczesnych teorii naukowych. Miał jednakże świadomość, że nie należy przeceniać postaw podważających podstawy teoretyczne, na jakich opierają się fundamenty współczesnych koncepcji nauk, ograniczając raczej przedmiot krytyki do stosowania reguł logiko-matematycznych przy ich ocenianiu. K. był przeciwnikiem stosowania tylko i wyłącznie metod scjentystycznych w naukach, ponieważ jego zdaniem nie wyjaśniają w pełni egzystencjalnej strony rzeczywistości oraz nie prowadzą do zrozumienia sensu świata, a zwłaszcza ludzkiego życia. Uważał, że badanie natury każdej nauki powinno uwzględniać wszystkie jej aspekty, przede wszystkim zaś logiczny, hu-manistyczny oraz aksjologiczny.
W dorobku K. jest wiele cennych rozważań, m.in. poświęconych filoz. klasycznej jako nauce. Wg niego jest ona dziedziną autonomiczną, tj. niezależną od innych typów wiedzy ludzkiej, np. teologii i nauk empirycznych. Jej zasadniczą cechą jest to, że jest realistyczna, czyli jej przedmiotem badań jest rzeczywistość realnie istniejąca. Zajmuje się ona rzeczywistością w aspekcie jej istnienia i struktury ontycznej.Jest ona racjonalna, a jej tezy muszą opierać się na intersubiektywnie kontrolowalnym doświadczeniu lub też intuicji intelektualnej – czynnościom poddawanym ścisłym rygorom logiczno – metodologicznym. Jest ona też poznaniem teoretyczno – mądrościowym, które angażuje człowieka po stronie prawdy, dobra i piękna, przekładając się na działanie praktyczne filozofa stającego w obronie tych wartości. Najważniejsze miejsce w filozofii klasycznej przyznawał K. metafizyce, która ostatecznie wyjaśnia rzeczywistość doświadczaną przez człowieka potocznie i za pomocą różnych metod naukowego, empirycznego poznania. Pocz. był K. zdecydowanym zwolennikiem stosowania logiki do zagadnień filozoficznych, ulegając wpływom szk. lwowsko-warszawskiej, lecz pod wpływem M. A. Krąpca uznał, że współczesna logika symboliczna nie jest na tyle jeszcze precyzyjna, aby mogła ona wzmacniać tezy filozoficzne, zwłaszcza gdy należą one do zakresu metafizyki klasycznej. Uważał, że pogląd człowieka na świat może kształtować się spontanicznie na podstawie wiedzy potocznej i religijnej. Dopiero jednak w dojrzałej refleksji filozoficznej, mającej charakter spójnego i logicznie niesprzecznego namysłu nad fundamentalnymi aspektami rzeczywistości, staje się taki pogląd poznaniem mądrościowym i naukowym zarazem. Ukazywał również K. ograniczenia języka nauk formalnych, jeśli chodzi o jego stosowanie w szeroko pojętej filoz. bytu, prze-de wszystkim ze względu na jego zakresowo wąski charakter. Był przekonany, że pojęcia transcendentalne stosowane w metafizyce klasycznej nie są ponadto jednoznaczne, lecz analogiczne, i to także utrudnia używanie logiki w wykazywaniu sprzeczności bądź niesprzeczności poszczególnych filozoficznych poglądów.
W świetle badań archiwalnych przeprowadzonych przez Macieja Sobieraja, K. był zwerbowany przez III Wydz. KW MO w L. i zarejestrowany 19 IV 1962 roku jako tajny współpracownik SB (TW „Roman”). Próby wcześniejszego zwerbowania K. kończyły się całkowitym niepowodzeniem, ponieważ odmawiał on podpisania zobowiązania o współpracy na piśmie. K. podczas rozmowy z oficerem służby bezpieczeństwa zastrzegł, że nie będzie angażował się w sposób czynny w działalność operacyjną służb na KUL, oraz że nie będzie spotykał się z oficerem prowadzącym częściej niż dwa razy w roku, chyba, że będzie to podyktowane jakimiś nadzwyczajnymi okolicznościami. Pomiędzy IV 1962 a V 1965 odbyło się 9 takich spotkań, w hotelach i lokalach gastronomicznych poza L. K. nie pobierał z tego tytułu żadnego wynagrodzenia. Wiarygodność jego informacji przekazywanych do SB była weryfikowana m.in. przez agentów: ks. Stanisława Mazierskiego i ks. Aleksego Petraniego oraz asystentów pracujących w Sekcji Filozofii Teoretycznej KUL, i nie budziła zastrzeżeń funkcjonariuszy. Z analizy akt SB wynikało, że K. był współpracownikiem „trudnym”, a jego zaangażowanie w sprawy związane z inwigilacją uniwersytetu było znikome i wg opinii oficerów prowadzących niedo-stateczne. SB zamierzało pocz. – sugerując się sugestiami Min. Szkolnictwa Wyż. PRL – przeforsować, dzięki swoim agentom, kandydaturę K. na rektora KUL w 1965 r., ale zrezygnowało z tego przedsięwzięcia po uzyskaniu informacji, że bp lubelski i Wielki Kanclerz KUL Piotr Kałwa nie był przychylny tej kandydaturze, ponieważ uważał, że K. był wtedy jeszcze zbyt młody oraz nie uznawał „autorytetów kościelnych w sprawach naukowych”. Powody zarówno podjęcia, jak i potem zaprzestania przez K. dalszej współpracy w 1970 r. z SB nie są znane.
Zm. 21 III 1986 w Szpitalu Klinicznym we Fryburgu Szwajcarskim. Pochowany został na cm. rzymskokatolickim w L. przy ul. Lipowej.
Majdański S., Wojtkiewicz Cz., Logika na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (Z okazji 50 – lecia uczelni), „Roczniki Filozoficzne” 17 (1969), z. 1, s. 123-70; Stanisław Kamiński, (autobiogram), „Ruch Filozoficzny” 42 (1985), nr 1-2, s. 106-12; Bronk A., Majdański S., Z grona naukoznawców odszedł Stanisław Kamiński (1919-1986), „Zagadnienia Naukoznawstwa” 22(1986), z. 4, s. 731-33; Stępień A. B., Działalność naukowa i organizacyjna ks. prof. Stanisława Kamińskiego, „Zeszyty Naukowe KUL”, 29 (1986), nr 1, s. 17-23; Bronk A., Majdański S., Ksiądz profesor Stanisław Kamiński (1919-1986), [w:] Kamiński S., Jak filozofować, L. 1989, s. I – VIII; Bronk A., Kamiński S., Klasyczność filozofii klasycznej, „Roczniki Filozoficzne”, 39-40 (1991-1992), z. 1, s. 367-91; Maciołek R., Stanisława Kamińskiego koncepcja związku logiki formalnej z filozofią – metoda czy maniera? , „Zeszyty Naukowe KUL” 34 (1991), nr 3-4, s. 13-38; Bronk A., Wielość i jedność nauk (Stanisława Kamińskiego koncepcje metodologiczne), [w:] Kamiński S., Nauka i metoda, L. 1992, s. 345-70; Stępień A. B., Rola ks. prof. Stanisława Kamińskiego w rozwoju środowiska filozoficznego KUL, [w:] Zadania filozofii we współczesnej kulturze, L. 1992, s. 81-9; Biesaga T., Stanisława Kamińskiego badania struktury metodologicznej etyki tomistycznej, „Studia Philosophiae Christianae” 29 (1993), nr 1, s. 149-56; Bombik M., Teoria błędów logicznych w ujęciu Stanisława Kamińskiego, „Studia Philosophiae Christianae” 29 (1993), nr 1, s. 163-66; Bronk A., Filozofia nauki i nauka w ujęciu Stanisława Kamińskiego, „Studia Philosophiae Christianae” 29 (1993), nr 1, s. 156-63; Herbut J., Problematyka teologii pojętej jako rewelacjonizacja naturalnej wiedzy w życiu chrześcijańskim, „Studia Philosophiae Christianae” 29 (1993), nr 1, s. 147-49; Nieznański E., Stanisław Kamiński jako logik, „Studia Philosophiae Christianae” 29 (1993), nr 1, s. 166-69; Bronk A., Majdański S., Filozofia w życiu człowieka (w nawiązaniu do idei księdza profesora Stanisława Kamińskiego), „Zeszyty Naukowe KUL” 40 (1997), nr 3-4, s. 19-28; Kiczuk S., Dociekania ks. prof. Stanisława Kamińskiego w dziedzinie logiki, „Zeszyty Naukowe KUL” 40 (1997), nr 3-4, s. s. 13-8; Majdański S., W kręgu filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Z dyskusji o dorobku Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej z okazji 60-lecia Uczelni, „Summarium” 26-27 (1997-1998), s. 151 – 205; Tenże, Wydz. Filozoficzny KUL: koncepcja, struktura, funkcja, „Summarium” 26 – 27 (1997-1998) s. 205-15; Pogorzałek A., Ksiądz Stanisław Kamiński – filozof i teoretyk nauki, [w:] Intelektualiści rodem z Podlasia, S. 1997, s. 411-25; Janeczek S., Filozofia na KUL-u. Nurty-osoby-idee, L. 1998; Piętka D., Pojęcie racjonalności zawodnych sposobów wnioskowania w ujęciach Kazimierza Ajdukiewicza i Stanisława Kamińskiego, „Studia Philosophiae Christianae” 36 (2000), nr 1, s. 61 – 75; Bronk A., Majdański S., Philosopher and Historian of Science, [w:] Polish Philosophers of Science and Nature 20 Country, Amsterdam 2001, s. 141-51; Żegleń U., Ks. Stanisław Kamiński, [w:] Polska filozofia powojenna, t. 1, W. 2001, s. 402-14; Kawalec P., Oddany posłudze myślenia: sprawozdanie z konferencji „Metodologiczne idee Księdza Profesora Stanisława Kamińskiego”. KUL Jana Pawła II, L. 26 X 2006 „Ethos” 19 (2006), nr 4, s. 294-300; Kwiatkowski T., Ksiądz profesor Stanisław Kamiński – mistrz i uczony (1919-1986), „Wschodni Rocznik Humanistyczny” 2010, t. 8, s. 96-127; Styra A., Wyznaczniki postawy krytycznej w nauce według Stanisława Kamińskiego, [w:] Metodologia: tradycja i perspektywy, red. M. Walczak, L. 2010, s. 147-54; Mazur P. S., Specyfika klasycznej filozofii człowieka w ujęciu Stanisława Kamińskiego, „Rocznik Wydz. Filozoficznego Wyż. Szk. Filozoficzno-Pedagogicznej Ignatianum w Kr.” 17 (2011), s. 171-87; Duchliński P., Stanisława Kamińskiego epistemologiczno – metodologiczna charakterystyka etyki klasycznej, „Rocznik Filozoficzny Ignatianum” 2012, t. 18, s. 269-310; Gondek P., Projekt autonomicznej filozofii realistycznej. Mieczysława A. Krąpca i Stanisława Kamińskiego teoria bytu, L. 2015; Jasiński K., Stanisława Kamińskiego koncepcja teologii jako typu poznania naukowego, „Studia Ełckie” 18 (2016), s. 145-58; Sobieraj M., Między oporem a lojalnością. Działania SB wobec KUL na przykładzie rozpracowania prof. Jerzego Kłoczowskiego, L. 2015, s. 32, 65, 73, 77, 78, 91, 92, 94, 95, 98, 100, 105, 159, 163, 186-88, 197, 202, 203, 286, 420, 449, 450, 494, 526, 530; Stanisław Kamiński, red. K. M. Wolsza, Kr. 2019.
(autor Ryszard POLAK)